Tamaryn-The Waves (Mexican Summer 2010)

"Όταν μια μπάντα συνδυάζει τους Cocteau Twins και MBV στο ντεμπούτο της τότε σίγουρα αξίζει της προσοχής μας"

Το να αποκλίνεις από ήδη γνωστές φόρμες είναι κάτι που δεν το κάνουν πολλοί,αλλά στο συγκεκριμένο μουσικό είδος τέτοιου είδους συμπεριφορά εμφανίζεται πολύ συχνά! Το μουσικό μονοπάτι που ονομάζεται pop-shoegaze θα μπορούσε να είναι πολύ πιο βατό αν είχε σημανθεί άριστα και αν ήταν κατάσπαρτο με "μάτια γάτας",αλλά και πάλι αυτό το τρομερό δίδυμο από το Σαν Φρανσίσκο θα το αγνοούσε επιδεικτικά,μένοντας σταθερό στη δική του πορεία που την ορίζει ο ευρύς fuzz-αριστός ήχος τους σε συνδυασμό με το σύγχρονο minimal wave!

Με ηγέτη έναν πρώην υπεύθυνο ψυχιατρείου (ο οποίος έχει το ίδιο επίθετο) οι Tamaryn δημιουργούν ένα ντεμπούτο σπάνιας ομορφιάς. Εάν το Beach House των Teen Dream ορίζει το φωτεινό και χαρωπό shoegaze pop,το The Waves των Tamaryn έχει τον μελαγχολικό τόνο του Φθινοπώρου,και μοιάζει με εγκαταλελειμένο σπίτι κάτω από έναν γκρίζο ουρανό και κάτω από τόνους στάχτης.

Ως εκτούτου το εισαγωγικό-ομόνυμο τραγούδι μοιάζει σαν ένα τραγούδι των Banshees της εποχής του  A Kiss in the Dreamhouse,με Slowdive περάσματα,και με ένα κρυστάλλινο μπάσο το οποίο μοιάζει να προσπαθεί να κατατροπώσει την κιθάρα του Rex John Shelverton αφήνοντας μια αίσθηση παγωμάρας. Το Choirs of Winter θυμίζει τους πρώιμους Cure της δεκαετίας του '80-περίοδο κατά την οποία η μουσική τους άγγιζε τα όρια του coldwave-με παγωμένη ατμόσφαιρα όμοια με αυτή των κρυστάλλων που σχηματίζονται στα παράθυρα των αεροπλάνων στα 30.000 πόδια.Και πάλι η παγωνιά είναι το κλειδί για την μαγεία που προσφέρουν.

Το single Love Fade,μοιάζει με Americana κομμάτι,με ακαθόριστες κιθάρες και ένα σταθερότατο pop feeling,όπως θα ακουγόταν π.χ. η Mazzy Star αν διασκεύαζε Stevie Nicks στα πιο απόκοσμα και παγερά φωνητικά της. Εντωμεταξύ το Sandstone μοιάζει σαν να έχει για φόντο του γκρίζους ορίζοντες,και η μονότονη μπασογραμμή του Coral Flower,που για μένα αποτελεί το highlight του δίσκου,το κάνει να μοιάζει σαν βάρκα που ταξιδεύει μέσα στην ομίχλη. Μέσα σε αυτό το φρικτό τοπίο που δημιουργούν, οι Tamaryn μοιάζουν σαν σειρήνες που ψιθυρίζουν προκαλώντας μια σχεδόν δηλητηριώδη έλξη στον ακροατή.

Αν συχνά τα σημεία αναφοράς του ήχου των  My Bloody Valentine/Cocteau Twins/4AD μοιάζουν να ξεφεύγουν από την ρότα τους,και να αγγίζουν τα όρια του coldwave,και αν οι νεότεροι καλλιτέχνες προσπαθούν να θεοποιήσουν τον ήχο καλλιτεχνών όπως ο Zola Jesus και καλλιτεχνών του λεγόμενου Witch Ηouse του Σάλεμ,τότε σε εκείνο το σημείο ακριβώς μπορούμε να τοποθετήσουμε την μουσική των Tamaryn.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία θα μπορούσαν να τους κάνουν δυσπρόσιτους,αλλά μάλλον το αντίθετο συμβαίνει καθώς αυτή η παραξενιά της μουσικής τους τους κάνει πιο ελκυστικούς!Και αν συνεχίσουν να εργάζονται με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο στο υλικό τους τότε σίγουρα δεν θα μιλάμε μόνο για το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο τους,αλλά θα μιλάμε για μια πολύ μεγάλη μπάντα!