Neil Young-Le Noise (Reprise Records 2010)

Ο Neil Young ανήκει στην σπάνια εκείνη κατηγορία των καλλιτεχνών που δεν μπορούν καθαρά για την ποιότητα κάποιας κυκλοφορίας τους,παρά μόνο για το τι έχουν να μας πουν μέσα από αυτήν! Όπως και με τον Dylan και τον Bowie,το ενδιαφέρον σε αυτήν την κυκλοφορία εστιάζεται στο τι έχει να μας παρουσιάσει ο καλλιτέχνης και τι εμπειρίες μοιράζεται μαζί μας μέσα από το πρίσμα της πολυετούς καριέρας του.

Όταν ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του Le Noise τα μάτια όλων αμέσως στράφηκαν στην συνεργασία του Young με τον μύθο-και κάτοχο Grammy-παραγωγό Daniel Lanois ο οποίος στο παρελθόν έχει συνεργαστεί άκρως επιτυχημένα με ονόματα όπως ο Dylan,ο Peter Gabriel και Emmylou Harris! Αυτός λοιπόν ο παραγωγός κατάφερε με την δική του πινελιά να δώσει στην κιθάρα του Young (που μέχρι τότε είχε υποστηρικτικό ρόλο) το ρόλο του πρωταγωνιστή και να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα που τιμά το σύνολο της καριέρας του Young και μοιάζει να είναι βγαλμένο από την έμπνευση κάποιας Μούσας!

Το εισαγωγικό Walk with me ξεκινά με ένα ροκανιστό,παραμορφωμένο ρυθμό που σου θυμίζει έντονα τον ήχο των Crazy Horse (της μπάντας που στο παρελθόν πλαισίωνε τον Neil Young). Σε αυτόν τον ήχο που σε κτυπά σαν κεραυνός ο Lanois προσθέτει μόνο μερικές φωνητικές λούπες και απλές κιθαριστικές μελωδίες,δημιουργώντας με αυτόν τον μινιμαλιστικό τρόπο ένα αριστούργημα! Τα drums απουσιάζουν,τα μακρόσυρτα κιθαριστικά solo επίσης και για την ακρίβεια σε ορισμένα σημεία του άλμπουμ νομίζεις πως και η ίδια η μελωδία απουσιάζει εντελώς. Αυτή ακριβώς είναι και η ομορφιά του Le Noise. ο Neil Young δεν εκτελεί απλώς τα 8 τραγούδια που απαρτίζουν αυτή την κυκλοφορία,αλλά μοιάζει να ζει μέσα σε αυτά και να απορροφά την κάθε τους στιγμή.

Το Le Noise αποτελεί πέρα για πέρα έναν προσωπικό δίσκο του Neil Young. Μέσα από αυτόν ο Υoung μοιάζει να θέλει να επαναπροσδιορίσει τα rock δεδομένα σε προσωπικό επίπεδο. Ο στίχος του ακόμα σε αγγίζει με τρόπο μοναδικό και το παίξιμο του εξακολουθεί να είναι ταξιδιάρικο. Η φωνή του μοιάζει ακόμα να "πεινάει" για λυρισμό. Και σε αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα την μεγαλύτερη συμβολή της έχει ο Lanois όχι με την παρέμβαση του,αλλά με την παντελή απουσία του! Αφήνει τον Young ελευθερο να εκφραστεί και αυτός απλά έχει υποστηρικτικό ρόλο πίσω από την κονσόλα αναδεικνύοντας μέσα από την απλότητα το μεγαλείο αυτού του μεγάλου τραγουδοποιού!

Το Le Noise δεν είναι με τίποτα ένας εύκολος δίσκος! Αν και ο μονόχρωμος και ωμός ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας ξενίζει,μέσα από αυτόν είναι ολοφάνερο πως η ικανότητα του Young να γράφει τραγούδια δεν έχει ατονήσει όσο αυτός μεγαλώνει. Αν πάλι τοποθετήσουμε αυτόν τον δίσκο μέσα στο σύνολο της γενικότερης καριέρας του,θα πρέπει να πούμε πως αποτελεί την πιο ηχηρή στροφή στον ήχο του όλα αυτά τα χρόνια,μια στροφή όμως που το μόνο που μας δείχνει είναι το ανήσυχο πνεύμα και την διαρκή αναζήτηση αυτού του χαρισματικού Καναδού! Και αυτή τη φορά ο Neil Young  δεν κατάφερε να μας απογοητεύσει!