Μέσα σε αυτήν ο Eno καταφέρνει να ενώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τις προηγούμενες ορχηστρικές δουλειές του με αυτή την μουσική φρεσκάδα που τον έχει κάνει έναν από τους σπουδαιότερους και πιο επιδραστικούς μουσικούς της γενιάς του.Το “Emerald and Lime” που ανοίγει τον δίσκο είναι χαρακτηριστικό δείγμα της μουσικής ευφυίας του καλλιτέχνη. Υπέροχα πλήκτρα,γλυκιές μελωδίες και απόλυτη μουσική αρμονία. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο συναντάμε και στο ομώνυμο του άλμπουμ τραγούδι με την διαφορά ότι το συγκεκριμένο τραγούδι καταφέρνει να δημιουργήσει πιο έντονα συναισθήματα και αποσκοπεί όχι στην χαλάρωση του ακροατή αλλά στην πρόκληση των αισθήσεων του. Το “Complex Heaven” είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι,πιο μπάσο από τα άλλα με γλυκιές κιθάρες και πλήκτρα που κινούνται γύρω από την στιβαρή ενορχήστρωση του δημιουργώντας ένα άριστο μουσικό και αισθητικό αποτέλεσμα.Στο “Flint March” οι ρυθμοί είναι πιο tribal και τα πλήκτρα πιο διαπεραστικά. Η χρήση των κρουστών γίνεται με σοφία από τον Eno και βοηθά ούτως ώστε η μελωδία να μεταμορφώνεται από απλή και χαλαρωτική σε μια πραγματική ηχητική αποκάλυψη.
Με το “Horse” ο Eno επιστρέφει στις σκοτεινές αναφορές που χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος των μουσικών του πονημάτων.ένα επίμονο drum machine που σφυροκοπά την ίδια στιγμή που τα πλήκτρα δημιουργούν έναν περίεργο βόμβο σε έναν εφιαλτικό σχεδόν ρυθμό. Φτάνοντας στο “2 Forms of Anger” ο ακροατής ξαφνιάζεται καθώς από το ήρεμο ξεκίνημα του περνάει ξαφνικά σε ένα κιθαριστικό ξέσπασμα που τσακίζει κόκαλα.Είναι μια φωτοβολίδα ατόφιου βρώμικου rock,έξω από τυποποιημένες φόρμες που μοιάζει να εκφράζει οργή στην πιο ανόθευτη μορφή της.
Από αυτό το σημείο και μετά το άλμπουμ κινείται σε ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι,λες και τα προηγούμενα τραγούδια είχαν το ρόλο του καθαρτηρίου για τον καλλιτέχνη. Η στροφή αυτή βέβαια δεν ξεκινά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο καθώς το “Bone Jump” που ορίζει την έναρξη της είναι ίσως το χειρότερο τραγούδι του δίσκου και δυστυχώς ανάξιο οποιουδήποτε σχολιασμού. Ευτυχώς είναι μόνο αυτό καθώς με το “Dust Shuffle” επανερχόμαστε στην τάξη. ένα τραγούδι γεμάτο παιχνιδιάρικα κρουστά που αβίαστα σε προσκαλούν σε χορό! Στο “Paleosonic” ο Eno μας αποκαλύπτει και το κιθαριστικό του ταλέντο,ενώ το “Slow Ice, Old Moon” είναι μια σύνθεση που προσωπικά με προβλημάτισε αρκετά,καθώς δεν μπόρεσα αντιληφθώ την πραγματική του ουσία. Από εκεί και πέρα τα “Lesser Heaven”, “Emerald and Stone”, και “Written, Forgotten” ουσιαστικά λειτουργούν σαν η εισαγωγή για το μεγάλο φινάλε του δίσκου. Το “Late Antropocene”,είναι πραγματικά μεγάλο (με διάρκεια περισσότερη των οκτώ λεπτών) και αποτελεί ένα ambient αριστούργημα και ουσιαστικά είναι η ματιά του Eno στην ουσία των προηγούμενων κυκλοφοριών του. Ο δίσκος κλείνει με το “Invisible” που για μένα αποτελεί την τελειότερη δυνατή επιλογή καθώς κλείνει αυτό το όμορφο μουσικό πόνημαμε τρόπο που κάνει τον ακροατή να νιώθει οικειότητα και ζεστασιά,όπως νιώθει κάποιος όταν επιστρέφει σπίτι μετά από ένα μακρινό ταξίδι.
Σε γενικές γραμμές το Small Craft on a Milk Sea έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που αγαπάμε στη μουσική του Brian Eno. Είναι σχεδόν αδύνατο να κρίνεις το κάθε τραγούδι ξεχωριστά,καθώς το καθένα από αυτά έχει τον δικό του ουσιαστικό ρόλο στη δημιουργία αυτού του υπέροχου αποτελέσματος. Εύστοχη λοιπόν η κίνηση της Warp να τον εντάξει στο δυναμικό της και ακόμα πιο εύστοχη κίνηση θα είναι αυτή που θα κάνει ο κάθε ακροατής που σέβεται τον εαυτό του,αγοράζοντας αυτό το άλμπουμ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου