Blonde Redhead-Penny Sparkle (4AD 2010)

Για να είμαστε ειλικρινείς οι blonde Redhead δεν υπήρξαν ποτέ μια "εύκολη" μπάντα. Ανήκουν σε εκείνη την ξεχωριστή κατηγορία συγκροτημάτων που δεν φοβούνται να κάνουν αλλαγές,ακόμα κι αν αυτές είναι ιδιαίτερα εντυπωσαικές,στον ήχο τους και σχεδόν πάντα μας δίνουν ένα υπέροχο ηχητικό αποτέλεσμα.

Σαν μπάντα επίσης έχουν μοιρασμένο κοινό. Εκείνους που τους λατρεύουν για τον noisy rock ήχο των πρώτων τους κυκλοφοριών και αυτούς που πίνουν νερόσ το όνομα τους για τις αιθέριες μελωδικές κυκλοφορίες τους μέσα στα 00's.

Το Penny Sparkle θα ικανοποιήσει απόλυτα την δεύτερη κατηγορία του ακροατηρίου τους.Δυστυχώς όμως κρύβει μια δυσάρεστη παγίδα. Ενώ το κάθε τραγούδι έχει σημεία που σε γοητεύουν με τη μία,ο δίσκος στο σύνολο του καταντά απελπιστικά μονότονος. Όλα τα προηγούμενα γίνονται πλήρως αντιληπτά από την ακρόαση κιόλας του “Here Sometimes” που ανοίγει το άλμπουμ. Ναι τα φωνητικά της Kazu Makino είναι εκπληκτικά δεν αρκούν όμως για να απογειώσουν το τραγούδι,το οποίο ναι μεν είναι μελωδικότατο,αλλά μέχρι εκεί. Τα “Not Getting There” και “Oslo” σου δίνουν την αίσθηση ότι μπήκαν σε λάθος κυκλοφορία,καθώς υφολογικά ταιριάζουν περισσότερο στον ήχο του προηγούμενου τους άλμπουμ (τι να κάνουμε το Penny Sparkle είναι πιο low-tempo). Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα “Will There Be Stars” ,όπου μπάσο και synths δένονται αρμονικά,και το υπέροχο ντουέτο του “Black Guitar”. Κι όμως συνεχίζει να υπάρχει πρόβλημα. Και που εντοπίζεται αυτό. Τα δύο καλύτερα τραγούδια του εν λόγω άλμπουμ είναι ένα σκαλί πιο κάτω από την προηγούμενη κυκλοφορία τους και η ακρόαση του δίσκου δυστυχώς συνεχίζει να είναι αφόρητα μονότονη.

Όπως είπα παραπάνω τους Blonde Redhead τους χαρακτηρίζει ο πειραματισμός στον ήχο τους. Τον ίδιο πειραματισμό τον συναντούσαμε ακόμα και μέσα στην ίδια κυκλοφορία. Εδώ όμως τα τραγούδια μοιάζουν απελπιστικά όμοια και σε κάνουν να θες να ακούσεις τον ήχο των πρώτων δίσκων τους,ατόφιο rock.Φυσικά είναι ανούσιο να ζητάς να κοιτάξουν στο παρελθόν της καριέρας τους,αλλά σε κάνουν να αναρωτιέσαι που πήγε η φλόγα σε αυτή την μπάντα.

Σε γενικές γραμμές το Penny Sparkle μοιάζει να έχει ένα ρόλο διεκπεραιωτικό,παρά δημιουργικό.Οι μελωδίες τους παραμένουν σκοτεινές και γοητευτικές,αλλά αδυνατούν να σου προκαλέσουν την ίδια έκπληξη και ενθουσιασμό που σου προκαλούσαν παλαιότερα. Το άλμπουμ δεν είναι χάλια,αλλά το θεωρώ απλά μια ατυχή στιγμή στην καριέρα του συγκροτήματος. Ας ελπίσουμε να είναι η μόνη.