Ο περισσότερος κόσμος τον γνώρισε μέσα από το ομολογουμένως εκπληκτικό OST της ταινίας Amelie,που είναι δικό του δημιούργημα,όμως ο Yann Tiersen είναι ένας μουσικός που έφτασε αισίως στο 7ο άλμπουμ του και για μια ακόμα φορά καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει.
Ένα μόλις χρόνο μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Dust Lane",o Tiersen επιστρέφει με μια κυκλοφορία που κινείται περίπου στο ίδιο μουσικό μοτίβο με τον προκάτοχο του.Με μοναδική ευκολία καταφέρνει να μετατρέψει τις συνθέσεις του σε ζωντανές εικόνες που κατακτούν τον ακροατή και η γαλήνη και ηρεμία που αποπνέει ο ήχος του κάνουν το άλμπουμ ένα ιδιαίτερα ευχάριστο άκουσμα.
Το άλμπουμ ξεκινά με το υπέροχο "Another Shore" και για μια ακόμη φορά ο καλλιτέχνης αυτό καταφέρνει να μας δείξει πως η δική του πηγή μουσικής έμπνευσης παραμένει αστείρευτη.Εξαιρετικός ήχος,με κάποια περάσματα που φέρνουν στο μυαλό post-rock και ένα γενικότερο αισθητικό αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου.Το "I'm Gonna Live Anyhow" θα τολμούσα να πω ότι έχει έναν αναγεννησιακό τόνο. Τα sample φωνητικά του δίνουν μια διαφορετική διάσταση και το όλο αποτέλεσμα είναι σαν μια άσκηση ανύψωσης του πνεύματος.Το "Monuments" είναι ένα από τα single αυτής της κυκλοφορίας και όχι άδικα καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα υπέροχο τραγούδι. Τα φωνητικά εδώ δεν είναι sample-αρισμένα και ο Tiersen καταφέρνει με μικρές μελωδικές πινελιές να δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο ηχοτοπίο.Δεύτερο single αυτού του άλμπουμ είναι το τραγούδι "The Gutter" που ακολουθεί. Για ακόμη μια φορά ο Tiersen δε χρησιμοποιεί sample φωνητικά,ενώ ο ρυθμός είναι ελαφρώς πιο γρήγορος και πιο δυναμικός.Το "Exit 25 Block 20" είναι τόσο παράξενο όσο ο τίτλος του. Ένα κολάζ ηλεκτρονικών ήχων που μοιάζουν σε πρώτη ακρόαση άναρχα συνδεδεμένοι,αλλά όσο συνεχίζεις να το ακούς μοιάζει με ένα δυνατό ξύπνημα συναισθημάτων.
Το "Hesitation Wound" λειτουργεί σαν καθαρτήριο. Αργό,ψυχεδελικό σχεδόν υπνωτικό θα έλεγα,σε βάζει σε ένα όμορφο τριπάκι να κλείσεις τα μάτια και να χαθείς στον ήχο του.Το "Forgive Me" θα πρέπει να παραδεχτώ πως με προβλημάτισε αρκετά. Όχι δεν είναι άσχημο τραγούδι,απλά είναι μπερδεμένο. Banjo,Ukalele,ξυλόφωνα και λοιπά όργανα αναμεμιγμένα σε ένα τραγούδι που θα ταίριαζε σε κάποιο soundtrack φυγής.Ευτυχώς το "Trial" που ακολουθεί είναι πιο απλουστευμένο. Είναι επίσης σίγουρα και πιο σαγηνευτικό,όχι τόσο όμως όσο το "Vanishing Point" που κλείνει με τρόπο εξαιρετικό αυτό το άλμπουμ. ένας γλυκός αποχαιρετισμός,χαρακτηριστικός του ύφους του Tiersen.
Στα τεχνικά στοιχεία του άλμπουμ ο Tiersen ξεδιπλώνει μια πλειάδα επιρροών από Joy Division,μέχρι Αναγεννησιακή μουσική και Smashing Pumpkins (στις μπαλάντες τους).Δίνει μεγάλη έμφαση στην πολύπλοκη μίξη απλών,με την πρώτη ματιά,ήχων που καταφέρνουν να δημιουργούν ένα ελκυστικό μουσικό αποτέλεσμα.Παραμορφωμένες κιθάρες,πιάνο,Ukalele,ηλεκτρονικοί ήχοι,κρουστά διαφόρων ειδών,όλα μαζί ενωμένα σε μια κυκλοφορία που άνετα θα μπορούσε να έχει τον χαρακτήρα κάποιου OST για κάποια ταινία.
Ο Tiersen επιμένει να είναι ένας γοητευτικός πειραματιστής. Μπορεί να μην κάνει το βήμα προς τα εμπρός σε σ΄χεση με το προηγούμενο του άλμπουμ,αλλά σίγουρα μας καταθέτει για πολλοστή φορά τα διαπιστευτήρια του και σίγουρα το "Skyline" είναι ένα άλμπουμ που αξίζει κάποιος να αποκτήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου