Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Head of Wantastiquet-Dead Seas (Conspiracy Records 2010)

Παρακολουθώντας την εμφάνιση του Head of Wantastiquet σαν support στη συναυλία των Red Sparowes στη Θεσσαλονίκη είχα υποσχεθεί τόσο στον ίδιο όσο και στον εαυτό μου να γράψω κάποια πράγματα για την δουλειά του και νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να το κάνω.


 Ο Head of Wantastiquet (κατά κόσμον Paul Labrecque) έχει κατά καιρούς υπάρξει μέλος σε διάφορες παράξενες μπάντες η σημαντικότερη εκ των οποίων υπήρξαν οι σχεδόν πρωτόγονοι στον ήχο τους Sunburned Hand Of the Man και με το Dead Seas κάνει ουσιαστικά την πρώτη του προσπάθεια να εκφράσει μέσα από το δικό του πρίσμα των Αμερικάνικο πρωτογονισμό με τρόπο τόσο τρομακτικό και εντυπωσιακό,όσο και το εξώφυλλο της συγκεκριμένης κυκλοφορίας! Με μουσική απόκοσμη,στα όρια του αναγεννησιακού ο Labrecque μας παρουσιάζει τις δικές του ερεβώδεις εικόνες,εικόνες βγαλμένες από τις περιπλανήσεις ενός μοναχικού ανθρώπου μέσα στα αχανή δάση της Αμερικάνικης εξοχής,αν και το συγκεκριμένο άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο σπίτι του στο Βέλγιο!

 Το mastering του άλμπουμ είναι πραγματικά βουτηγμένο στο echo και αυτό σε μεγάλο βαθμό είναι ευθύνη του Fear Falls Burning που τον χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο στυλ. Οι αργόσυρτες σχεδόν παγωμένες μελωδίες του είναι αποτέλεσμα της χρήσης διάφορων μουσικών οργάνων,ανάμεσα στα οποία η ηλεκτρική κιθάρα και το banjo (παιγμένο μάλιστα με δοξάρι),των οποίων ο γαλήνιος ήχος διαστρεβλώνεται εδώ και γίνεται το μέσο έκφρασης των πιο φαύλων και σκοτεινών σκέψεων του καλλιτέχνη!

Ο ωμός και πρωτόγονος ήχος του μπορεί μονάχα να συγκριθεί με αυτόν των πολύ πρώιμων Amon Duul όπως εκφραζόταν μέσα από τα κοινοβιακά LSD ταξίδια τους,και παρά το γεγονός ότι ο Labrecque ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Ευρώπη διατηρεί έντονα την αύρα που έχει η μουσική της περιοχής των Απαλλαχίων! Ο σε ορισμένες περιπτώσεις φοβικός τρόπος με τον οποίο αποδίδει την μουσική του εκτελεστικά,μας δίνει την βεβαιότητα ότι πρώτιστα τον ενδιαφέρει να χρησιμοποιήσει τους ήχους σαν μέσο διοχέτευσης συναισθημάτων παρά σαν απλές συνθέσεις που σκοπό έχουν να θέλξουν τον επίδοξο ακροατή. Όχι σε καμία περίπτωση το Dead Seas δεν είναι ένα άλμπουμ μουσικά ασύνδετο και ηχητικά άθλιο. Κάθε άλλο μάλιστα! Μέσα από αυτή τη διαστροφή του αναδεικνύεται με τρόπο σχεδόν τέλειο αυτό που πραγματικά θέλει να εκφράσει ο καλλιτέχνης,δηλαδή την δική του προσωπική ματιά πάνω στον Αμερικάνικο avant-rock ήχο,όχι με τρόπο λαϊκό και παραδοσιακό,αλλά σε μία πιο ηλεκτρική και σκοτεινή μορφή,η οποία σε αρκετά σημεία συγκλίνει με την μουσική όπως μας την παρουσιάζουν οι 16 Horsepower!

 Είναι βέβαιο πως ο Labrecque είναι βαθύτατα επηρεασμένος από το ιερό τέρας της Αμερικανικής avant-rock μουσικής,τον John Fahey,και προσπαθεί να βαδίσει στο μονοπάτι που αυτός χάραξε. Αντί όμως να διαλέξει έναν ήχο πιο ηλεκτρικό,έδωσε στη δική του μουσική ένα τόνο βαθύτατα ελεγειακό με την χρήση του δοξαριού στο banjo του. Από στιχουργικής πλευράς,εντύπωση κάνει η σχεδόν παντελής έλλειψη στίχου και όταν αυτός υπάρχει δύσκολα γίνεται αντιληπτός καθώς ο Labrecque εκφράζεται μέσα από μία δική του γλωσσολαλιά που ακούγεται πένθιμη και θρηνητική.

 Σε γενικές γραμμές το Dead Seas είναι ένα άλμπουμ εξαιρετικά δύσκολο για τον μέσο ακροατή. Είναι ένα άλμπουμ που όσες φορές και αν το ακούσεις δεν θα καταφέρεις να συλλάβεις τις έννοιες και τα νοήματα του. Είναι ένα άλμπουμ όμως που με την απλότητα και την ειλικρίνεια του θα σε αιχμαλωτίσει και θα σε μεταφέρει πίσω στους καιρούς που οι πρώτοι άνθρωποι κατακτούσαν τα βουνά και τα δάση της Αμερικανικής υπαίθρου. Μονάχα γι' αυτό το ταξίδι αξίζει να το συμπεριλάβει κάποιος στη συλλογή του!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου