Roky Erickson & Okkervil River-True Love Cast Out All Evil (Chemikal Underground/Anti 2010)

Προτού μπείτε στον κόπο να διαβάσετε αυτή την κριτική οφείλω να προειδοποιήσω ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να διαβάσετε μια αντικειμενική ματιά στο νέο άλμπουμ του Roky Erickson και αυτό γιατί όταν ένα από τα μουσικά σου είδωλα επιστρέφει δισκογραφικά μετά από 15 ολόκληρα χρόνια,τότε δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να μην είσαι εκστασιασμένος με αυτή την κυκλοφορία. Ο ίδιος ο Erickson όμως φρόντισε να μου δώσει πολύ περισσότερους λόγους να λατρέψω αυτό το άλμπουμ.

Ο Roky Erickson υπήρξε πολλά πράγματα μέσα στην πολυτάραχη καριέρα του. Πρωτοπόρος της ψυχεδελικής rock (με τους υπέρτατους 13th Floor Elevators),εθισμένος στο LSD και σε διάφορες ουσίες,τρόφιμος ψυχιατρικών κλινικών από λάθος αιτίες,ψυχασθενείς τελικά μέσα από τον εγκλεισμό του σε αυτές και ένας μουσικός ήρωας στα όρια του καλτ. Πέρα και πάνω από όλα αυτά όμως ο Roky Erickson υπήρξε ένας σπουδαίος τραγουδοποιός και αυτό από ότι φαίνεται τίποτα δεν στάθηκε δυνατό να το αλλάξει. Η καταγωγή του,άλλωστε,τον κάνει να είναι βουτηγμένος σε μουσικά είδη όπως η blues,η country,το rock,η soul,είδη που από μόνα τους έχουν αποδείξει πόσο αντέχουν στο χρόνο.

Οι  Okkervil River από την πλευρά τους είναι μια μπάντα που μοιράζεται ακριβώς τις ίδιες μουσικές επιρροές με τον Erickson,οπότε η συνεργασία τους κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλεί. Η φυσιολογική αυτή συνύπαρξη του παλιού με το καινούριο είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία του "True Love Cast Out All Evil",ενός άλμπουμ που με την ποιότητα του σε αναγκάζει να το ακούσεις από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και να βουτήξεις κυριολεκτικά μέσα στη μαγεία και τον λυρισμό του.

Θα ήταν πραγματική αδικία να θεωρήσεις κάποιο τραγούδι καλύτερο από το άλλο,αλλά μέσα σε αυτή την κυκλοφορία θα πρέπει να ξεχωρίσω ορισμένα τραγούδια. Μέσα σε αυτά σίγουρα πρέπει να αναφέρω το  "Bring Back the Past" που βρύθει από old-school riffs,καθώς και το εκπληκτικό "Ain't Blues Too Sad" που είναι βουτηγμένο στις folk επιρροές. Αδύνατον,επίσης, θα ήταν να μην αναφέρω το κορυφαίο "John Lawman",με τον Erickson να τραγουδά στο ρεφρέν με μανία "I'm killing people all day long/Singing my song/cause I'm John Lawman" και να σε απογειώνει πραγματικά. Το φωνητικό και εκτελεστικό κρεσέντο του Erickson,ο οποίος ακούγεται πιο φρέσκος και πιο ορεξάτος παρά ποτε,συνεχίζεται και στο "Please, Judge",όπου ουσιαστικά κάνει μια κατάθεση ψυχής,καθώς και στο "Be and Bring Me Home" το οποίο αποτελεί ένα τρομερής ποιότητας country τραγούδι. Οι Okkervil River,από την πλευρά τους,επιλέγουν σοφά να δώσουν στον Erickson την εκφραστική ελευθερία και αυτός τους δικαιώνει στο 100%,καθώς ακούγεται τόσο στιβαρός και σίγουρος στα φωνητικά συμβάλλοντας με τη σειρά του σε ένα σχεδόν τέλειο ηχητικό αποτέλεσμα. Κλείνοντας την αναφορά μου στα τραγούδια,σήματα κατατεθέντα,του άλμπουμ θα πρέπει να αναφέρω το "Goodbye Sweet Dreams",ένα τραγούδι τόσο βαθιά προσωπικό και συναισθηματικό που σε γεμίζει ρίγη συγκίνησης στο άκουσμά του (και το οποίο παρακαλάω να ακούσω στην εμφάνιση του στην Αθήνα).

Ο Rocky Erickson σίγουρα ανήκει στην κατηγορία των "καταραμένων" καλλιτεχνών,μαζί με τους Syd Barrett,Nick Drake και τόσους άλλους,των οποίων οι τραγικές ιστορίες ζωής τους έκαναν πιο γνωστούς από ότι οι καριέρες τους στη μουσική. Μέσα στους στίχους των τραγουδιών του "True Love Cast Out All Evil ",ο ακροατής θα βρει αναφορές στην πολυτάραχη ζωή του Erickson,δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο. Ο Erickson μπορεί να έχτισε το θρύλο του μέσα από αυτά τα γεγονότα,αλλά δεν έπαξε να είναι άνθρωπος και δεν έπαψε ποτέ να θέλει να τραγουδάει από καρδιάς. Αυτό ακριβώς κάνει σε αυτό το άλμπουμ και αυτό είναι το στοιχείο που κάνει την συγκεκριμένη κυκλοφορία την θριαμβευτική επιστροφή του Erickson στη μουσική,την οποία όλοι πρέπει να τιμήσουμε δεόντως.