Φτάνοντας στο σωτήριο έτος 2010 ο Richard Ashcroft μοιάζει περισσότερο να προσπαθεί να προσδώσει στον εαυτό του το χαρακτηρισμό του cult μουσικού. Είναι βέβαιο πως ξέρει να γράφει μουσική,είναι βέβαιο πως η μουσική ομορφαίνει τη ζωή,αλλά είναι το λιγότερο αστείο να προσπαθεί να πείσει το κοινό για το προφανές,τραγουδώντας διαρκώς για το πόσο όμορφη είναι τελικά η ζωή!
Έχοντας μια καριέρα που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στα όρια της μετριότητας-πράγμα που πήγε να αλλάξει κάπως η επανασύνδεση των Verve-ο Richard Ashcroft έρχεται με αυτό τον νέο του δίσκο και δυστυχώς αναλώνεται σε μία ανούσια αμπελοφιλοσοφική ανάλυση "περί ζωής". Το στοιχείο της αναγέννησης και της ζωής κυριαρχεί παντού στους στίχους του φτάνοντας τον ακροατή κυριολεκτικά στα όρια του.
Μουσικά ο Richard Ashcroft πλαισιώνεται από διάφορους session μουσικούς της σκηνής του LA και ακολουθόντας τις δικές του ανώδυνες μουσικές σταθερές (πράγμα που δεν ενοχλεί σίγουρα κανέναν) δημιουργεί μελωδίες εύπεπτες μεν,εύηχες και ευχάριστες δε! Blues μελωδίες, Rock 'n' roll ξεσπάσματα και τυπικός Verve ήχος συνθέτουν αυτό το "μανιφέστο στην ομορφιά της ζωής".
Σίγουρα δε μιλάμε για ένα δίσκο που θα σκότωνε κάποιος για να τον αγοράσει. Μοιάζει περισσότερο με αγγαρεία για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις ενός συμβολαίου,παρά για ανάγκη του καλλιτέχνη να παρουσιάσει στο κοινό του μια προσωπική του κατάθεση! Από την άλλη όμως το "United Nations of Sound" διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να το κάνουν εμπορικό και αποδεκτό και σε αγορές εκτός Ευρώπης (και κυρίως στην Αμερικάνικη αγορά). Δοκιμάστε να το ακούσετε και βγάλτε μόνοι σας τα όποια συμπεράσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου