Helloween-7 Sinners (Spinefarm Records 2010)

Αν και ο δίσκος κυκλοφορεί επίσημα την 1η Νοεμβρίου θα σας δώσω μια γεύση από την πρώτη ακρόαση του!

Όποιος θέλει να λέει ότι έχει έστω την παραμικρή σχέση με το Power Metal θα πρέπει να έχει ακούσει τουλάχιστον ένα άλμπουμ από τους Helloween. Οι νεότεροι (οι πολύ νεότεροι για την ακρίβεια) πιθανώς να τους άκουσαν μέσω των συνεργασιών των Michael Kiske με τους Avantasia και του Kai Hansen με τους Gamma Ray ή ακόμα και από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους που τους έβαζαν να ακούσουν ξανά και ξανά ολόκληρο το Keeper of the Seven Keys (πραγματικό έπος των 80's).

Κατά τη διάρκεια των 90's οι Helloween πέρασαν λιγάκι στην αφάνεια κυρίως επειδή είχαν να αντιμετωπίσουν τις ατελείωτες αλλαγές line-up και επειδή το Power Metal έπαψε πια να έχει την λάμψη του παρελθόντος. Ευτυχώς όμως τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε σε περίοδο αναβίωσης του είδους (με κυκλοφορίες δυναμίτες από τους Blind Guardian και Accept) οπότε οι Helloween δεν μπορούσαν  να παραμείνουν απλά θεατές.

Το 7 Sinners, όπως και το Gambling with the Devil που προηγήθηκε, έχει όλα τα φόντα να γίνει η καλύτερη κυκλοφορία τους στην Deris εποχή τους. Με τραγούδια φωτιά όπως τα Where The Sinners Go,το Who is Mr Madman? (με τον θεό Biff Byford των Saxon σε μια επιβλητική εισαγωγή) και το World of Fantasy κατορθώνουν να δώσουν εξαιρετικά δείγματα του ούτως ή άλλως πλούσιου ταλέντου τους!

Ακούγοντας ολόκληρο το δίσκο πολλοί θα πουν ότι οι Helloween είναι αδύνατο να φτάσουν ποτέ στο μεγαλείο των δύο Keeper,θα υποστηρίξουν πως έφαγαν τα ψωμιά τους και πως η πτώση συνεχίζεται. Εγώ απλά θα τους πω να πάνε να ............ και να καταλάβουν πως αυτή η κυκλοφορία των Helloween θα συμβάλλει τα μέγιστα στην αναβίωση του Power Metal! 'Ολα τα άλλα είναι απλά άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε.

Απολαύστε λοιπόν μέχρι το μεδούλι την ακρόαση του 7 Sinners και απλά ευχηθείτε αν με το καλό έρθουν από τα μέρη μας να κουβαλούν μαζί τους και τον γέρο-Biff μπας και πολλαπλασιάσουν την ηδονή που θα νιώσουμε!

Tracklist

1.Where The Sinners Go


2.Are You Metal?

3.Who is Mr. Madman?

4.Raise The Noise

5.World Of Fantasy

6.Long Live The King

7.The Smile Of The Sun

8.You Stupid Mankind

9.If A Mountain Could Talk

10.The Sage, The Fool, The Sinner

11.My Sacrifice

12.Not Yet Today
13.Far In The Future

Οι Killing Joke ζωντανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Killing Joke + Special Guests




Παρασκευή, 8 Οκτωβρίου, Gagarin 205, Αθήνα



Σάββατο, 9 Οκτωβρίου, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη

Δελτίο Τύπου





Τους περιμέναμε πολλά χρόνια, είναι αλήθεια. Και τώρα ήρθε η ώρα για να λάβει τέλος αυτή η αναμονή.



Οι Killing Joke - ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα του Post-Punk, που με τον μοναδικό ήχο τους επηρέασαν αμέτρητες μεταγενέστερες Alternative, Industrial, Gothic και Metal μπάντες – θα εμφανιστούν για πρώτη φορά στη χώρα μας, την Παρασκευή 8 Οκτωβρίου στην Αθήνα (στο Gagarin 205 Live Music Space) και το Σάββατο 9 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη (στο Principal Club Theater).



Τιμή Εισιτηρίου: 30 € (προπώληση) / 32 € (ταμείο) Διάθεση Εισιτηρίων: Ticket House, Public, http://www.ticketarena.gr/



Οι πόρτες θα ανοίξουν στις 21:00



Εισιτήρια προπωλούνται στο http://www.ticketarena.gr/.

Από την Παρασκευή 24/9, θα διατίθενται και στα: Public (Πλ. Συντάγματος) και Ticket House (Πανεπιστημίου 42, τηλ. 210 3608366 begin_of_the_skype_highlighting 210 3608366 end_of_the_skype_highlighting).

Η τιμή τους είναι 30 ευρώ.

Στο ταμείο, το βράδυ της συναυλίας, η τιμή θα είναι 32 ευρώ.



Ευρέως γνωστοί στο κοινό χάρη στο πασίγνωστο hit-single “Love Like Blood”, οι Killing Joke αποτελούν ένα από τα πιο αξιοσέβαστα ονόματα της σύγχρονης μουσικής σκηνής, εδώ και 30 (και πλέον) χρόνια, και μάλιστα σε ολόκληρο το φάσμα της. Είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις όπου ένα συγκρότημα χαίρει μίας σχεδόν καθολικής εκτίμησης και θαυμασμού από τόσους σύγχρονους και μεταγενέστερους μουσικούς, όπως συμβαίνει στη δική τους.

Οι Nirvana (με χαρακτηριστική την ιστορία της τρομερής ομοιότητας ανάμεσα στo κιθαριστικό riff του single των Killing Joke, “Eighties”, και σε εκείνο του περίφημου “Come As You Are”), Nine Inch Nails, Jane’s Addiction, Ministry, Soundgarden, Foo Fighters (ο Dave Grohl έχει παίξει drums στο album τους “Killing Joke”, το 2003), Jello Biafra (Dead Kennedys), Big Black, Front Line Assembly, Prong, Metallica, Tool, Faith No More, Primus, Korn, Rammstein, Napalm Death, Opeth, Godflesh, Helmet, Fear Factory, είναι μόνο λίγοι από όλους εκείνους που κατά καιρούς έχουν συμπεριλάβει τους Killing Joke ανάμεσα στις βασικές τους επιρροές.



Πολλοί από αυτούς έχουν διασκευάσει τραγούδια τους και αρκετοί θα συμμετέχουν και σε ένα tribute που θα συνοδεύει μία special edition του νέου τους album. Το 2005, το περιοδικό Kerrang τους τίμησε με ένα βραβείο για το σύνολο της μέχρι τώρα καριέρας τους. Από το ξεκίνημά τους – το 1979, στο Notting Hill του Λονδίνου – και κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας τους, οι Killing Joke κατόρθωσαν να ξεπεράσουν μία σειρά εσωτερικών συγκρούσεων, μεταβολών στη σύνθεσή τους και ενασχολήσεων των μελών τους με διάφορα side-projects.



Τη δεδομένη στιγμή, θα έχουμε τη χαρά να δούμε και τα τέσσερα αυθεντικά μέλη τους επί σκηνής, λίγες ημέρες μετά την κυκλοφορία του ολοκαίνουργιου album τους “Absolute Dissent”, το οποίο θα βγει στην αγορά στις 27 Σεπτεμβρίου. Ο Jaz Coleman (φωνή, keyboards, ενορχηστρώσεις) - μία πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα, με ακόμα πιο ξεχωριστή φωνητική χροιά - τα τελευταία χρόνια αποτελεί τον βασικό σύνθέτη της Συμφωνικής Ορχήστρας της Πράγας, έχοντας συνεργαστεί στο παρελθόν και με άλλες σπουδαίες ορχήστρες, όπως η Συμφωνική και η Φιλαρμονική του Λονδίνου, η Φιλαρμονική του Auckland και το κουαρτέτο εγχόρδων της Νέας Ζηλανδίας.



Για τη συγκεκριμένη πτυχή της ετερόκλητης καριέρας του, έχει τιμηθεί τρεις φορές με Βραβείο Grammy! Ο Martin Glover (μπάσο) αποτελεί την έτερη μεγάλη προσωπικότητα του συγκροτήματος. Ευρύτερα γνωστός στη μουσική βιομηχανία με το όνομα “Youth”, ο Glover θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους και πιο επιτυχημένους παραγωγούς των τελευταίων 20 ετών. Είναι ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για την ηχογράφηση του “Bitter Sweet Symphony”, αλλά και ολόκληρου του “Urban Hymns” των Verve (ένα χρόνο αργότερα, το 1998, τιμήθηκε με το βραβείο του Παραγωγού της Χρονιάς) και η λίστα με τις συνεργασίες του περιλαμβάνει μεγάλα ονόματα όπως αυτά των U2, Depeche Mode, Primal Scream, The Cult, Tricky, Embrace και πολλά άλλα. Παράλληλα, αποτελούσε το ½ του πολύ γνωστού ηλεκτρονικού σχήματος των Orb (γνωστοί για το θαυμάσιο “Little Fluffy Clouds”), καθώς και των Blue Pearl που στα 90’s ξεσήκωναν τις πίστες των clubs με το mega dance-hit “Dancing In The Rain”. Από το 1993, συνεργάζεται με τον Paul Mc Cartney στο ηλεκτρονικό / πειραματικό σχήμα με το όνομα The Fireman.

O Kevin “Geordie” Walker (κιθάρα) είναι ο άνθρωπος στον οποίον οφείλεται, σε μεγάλο ποσοστό, αυτό το τρομακτικό wall of sound που χαρακτηρίζει τον ήχο των Killing Joke. Τα riffs του αποτελούν σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος και έχουν προκαλέσει τον θαυμασμό πάρα πολλών σπουδαίων μουσικών, από τον Jimmy Page (των Led Zeppelin) μέχρι τον Billy Corgan (των Smashing Pumpkins)! O Paul Ferguson (drums) συμπληρώνει ιδανικά τη σύνθεση της μεγάλης αυτής μπάντας. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του από τις δραστηριότητες των Kiling Joke, από τη θέση του πέρασαν αρκετοί γνωστοί μουσικοί όπως ο Ted Parsons (μέλος των Swans και των Prong), o Martin Atkins (των Public Image Ltd) και, όπως προαναφέραμε, ο Dave Grohl (Nirvana / Foo Fighters).



Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθούμε και στον Paul Raven, τον άνθρωπο που είχε πάρει τη θέση του Youth, από το 1982 έως το 1990 και από το 2003 έως το 2006, ο οποίος έχει υπάρξει μέλος και των Ministry, Prong. O Raven έφυγε από τη ζωή στις 20 Οκτωβρίου 2007, σε ηλικία 46 ετών, από καρδιακή προσβολή κι ενώ κοιμόταν. Παραδόξως (αν μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο για ένα group σαν τους Killing Joke), η κηδεία του αποτέλεσε την αφορμή για αν ξαναμιλήσουν, μετά από 20 χρόνια, ο Jaz Coleman και ο drummer της μπάντας Paul Ferguson. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και η επανασύνδεση των τεσσάρων αυθεντικών μελών των Killing Joke είναι πλέον γεγονός.

Με έναν ήχο πομπώδη και συχνά εφιαλτικό και με ένα πνεύμα αντισυμβατικό, που σαρκάζει την εξουσία και κάθε αυθεντία, οι Killing Joke κατόρθωσαν να χτίσουν τον δικό τους μύθο. Σκληρές κιθάρες, βλοσυρές μελωδίες, tribal drums, αλλά και – πιο πρόσφατα - πολλά στοιχεία από ηλεκτρονική χορευτική μουσική, δημιουργούν μια μοναδικά σκοτεινή και, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, πρωτόγονη ατμόσφαιρα τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος (όπου είναι έντονο και ένα θεατρικό στοιχείο) όσο και σε albums όπως το ομώνυμο ντεμπούτο, το “Revelations” (1982), το “Fire Dances” (1983), το “Night Time” (1985), το “Brighter Than A Thousand Suns” (1986), το “Pandemonium” (1994), το “Hosannas from the Basements of Hell” (2006) και το καινούργιο “Absolute Dissent”.

Killing Joke-Absolute Dissent (Spinefarm Records 2010)

Συνηθίζω να λέω πως για να "κριτικάρω" σωστά μια κυκλοφορία θα πρέπει να αφιερώσω μερικές μέρες ούτως ώστε να έχω την ευκαιρία να το ακούσω ενδελεχώς και να ανακαλύψω και την παραμικρή λεπτομέρεια που αυτή κρύβει. Όμως ορισμένες σπάνιες φορές έρχεται μια κυκλοφορία που σε βγάζει από την συμβατική υποχρέωση του να την ακούσεις απλά και να την κρίνεις και σου δημιουργεί μια πρωτόγνωρη επιθυμία να την ακούσεις ξανά και ξανά μοιάζοντας να γεμίζεις ολόκληρος συναισθήματα μέσα από την ακρόαση της. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την ολοκαίνουρια κυκλοφορία των Killing Joke.
Το Absolute Dissent είναι μια κυκλοφορία που σίγουρα θα θελήσεις να την αποκτήσεις σε οποιοδήποτε format έχει κυκλοφορήσει (και μεταξύ μας κυκλοφόρησε σε αρκετά στην αγορά). είναι μια κυκλοφορία που θα κάνει ακόμα και τον πιο σκληροπυρηνικό πειρατή να πάει αν την αγοράσει αντί να κάνει download από κάποιο ιστότοπο που θα την έχει ανεβάσει.Είναι ένα δημιούργημα που αξίζει να έχει περίοπτη θέση στην σύγχρονη μουσική ιστορία!
Από το Absolute Dissent που ανοίγει τον δίσκο κάθε ανησυχία για αυτό το comeback των Killing Joke με την original σύνθεση τους διαλύεται!Είσαι βέβαιος ότι δεν πρόκειτια για μια ακόμα αρπαχτή αλλά για έναν εορτασμό που τιμά την μακρόχρονη παράδοση τους στη δισκογραφία! Κι αν σε αυτά προσθέσουμε και το The Great Cull που ακολουθεί,τότε μιλάμε για 12 λεπτά που αντικατοπτρίζουν πλήρως τον ήχο των Killing Joke στα καλύτερα τους. Με ένα chorus που σου καρφώνεται στο κεφάλι από την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι η απόδειξη πως ένα rock τραγούδι μπορεί να είναι αξέχαστο ακόμα κι αν δεν αποτελεί εμπορικό hit. Το In Excelsis είναι πιο προσαρμοσμένο στην σύγχρονη μουσική δείχνοντας την επιθυμία του συγκροτήματος να ανακαλύψει και κάποιες νέες μουσικές διεξόδους.
Το European Super State μοιάζει λιγάκι αποκομμένο από τα υπόλοιπα τραγούδια καθώς είναι γεμάτο από την σκοτεινή ατμόσφαιρα των 80's. Έπειτα έρχεται η ώρα του The Raven King το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι το κορυφαίο του άλμπουμ. Εξίμιση λεπτά μουσικής μαγείας που τα λόγια είναι φτωχά να την περιγράψουν. Ένα τραγούδι που ο καθένας θα επιθυμούσε να το κρατήσει κρυφό μόνο για τον εαυτό του στερώντας το,εγωιστικά σχεδόν, από τον υπόλοιπο κόσμο. ένα τραγούδι που από μόνο του είναι ικανό να προσδόσει ανυπέρβλητο μεγαλείο σε αυτή την κυκλοφορία.
Ο στοιχειωμένος 80's ήχος επιστρέφει στο Here Comes the Singularity για να κλείσει ο δίσκος με το Ghosts on Ladroke Grove,ένα κλείσιμο αντάξιο της ποιότητας που έχει ολόκληρος ο δίσκος.
Όταν ένα συγκρότημα επιστρέφει στην original μορφή του με μια τέτοια ηχηρή κυκλοφορία τότε πρέπει να καρφώσουμε τα μάτια μας σε αυτούς περιμένοντας μεγάλα πράγματα. Κι αν οι Killing Joke έχουν οπαδούς πραγαμτικά ταγμένους σε αυτούς,το Absolute Dissent είναι ικανό να τους μετατρέψει από συγκρότημα σε πραγματική θρησκεία!

Νew Model Army Live in Thessaloniki την Παρασκευή 8 Οκτωβρίου στο Block33 (Πρώην Υδρόγειος)

Τριάντα χρόνια ιστορίας επί σκηνής!!!


ΟΙ NEW MODEL ARMY

LIVE, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



Πaρασκευή 8 Οκτωβρίου στο Block33, (26ης Οκτωβρίου 33, πρώην “Υδρόγειος”)



Opening acts:

Deus X Machina

Background Noise Suppression

Daytime Thief



Eκεί που ο λυρισμός των Smiths συναντά τις πολιτικές ευαισθησίες των Clash και τα ρεφρέν των U2 την εκρηκτικότητα των Jam

ΟΙ NEW MODEL ARMY ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Μια εκρηκτική συναυλία, με αφορμή την συμπλήρωση 30 χρόνων πορείας, όπου θα παρουσιάσουν όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους, και τραγούδια από όλη την δισκογραφία τους!!!



Οι πόρτες ανοίγουν στις: 21.30

Ταμείο: 20 ευρώ

Προπώληση: 16 ευρώ (Metropolis, Musicland)

Αγορά μέσω του site www.nma.eventbrite.com: 16 ευρώ (ισχύει για περιορισμένα εισιτήρια)

Δελτίο Τύπου
 
NEW MODEL ARMY


30 χρόνια!

Οι New Model Army είναι μία από τις πλέον θρυλικές μπάντες της διεθνούς underground σκηνής. Δημιουργήθηκαν στο Bradford το 1980, από τον Justin Sullivan, ενώ στα πρώτα τους βήματα επηρεάστηκαν από τη Northern Soul, το Punk rock και την εμπρηστική ατμόσφαιρα της εποχής. Από τότε μέχρι και σήμερα, έχουν πραγματοποιήσει ένα μεγάλο, δημιουργικό και περιπετειώδες ταξίδι. Εχουν υπάρχει μαζικά επιδραστικοί για διάφορα υπο-είδη της rock (βλ. 'post-punk', 'folk-rock', 'politico-rock', 'goth', 'metal' και πολλά ακόμη), αλλά, όπως ακριβώς και ο Groucho Marx, αρνήθηκαν πεισματικά την ένταξη σε οποιοδήποτε κλειστό … club επεδίωξε να τους έχει μέλη.



Χωρίς ένα συγκεκριμένου είδους κοινό, και χωρίς να έχουν ποτέ πετύχει κάποιο Top 20 hit single, σε καμία χώρα του πλανήτη, οι New Model Army πέτυχαν εκατομμύρια πωλήσεων, συνεργάστηκαν με ορισμένους από τους μεγαλύτερους παραγωγούς που έχουν περάσει ποτέ από τη μουσική, όπως οι Glyn Johns, Tom Dowd, Andy Wallace και Bob Clearmountain) και, το κυριότερο, απέκτησαν οπαδούς αφοσιωμένους στο γκρουπ σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια. Εχοντας αντιληφθεί από νωρίς ότι η έλευση του internet θα έφερνε επανάσταση στον τρόπο που διατίθεται και πωλείται η μουσική, οι NMA ξεκίνησαν πολύ πριν αυτό γίνει μόδα και συνήθης πρακτική - από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ακόμη, να ανεξαρτητοποιούνται και να ελέγχουν εκείνοι εξ ολοκλήρου το έργο τους και την έκφρασή τους. Ετσι, άντεξαν τις αλλαγές στη βιομηχανία της μουσικής και κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι και σήμερα, πολύ περισσότερο με άλλα λόγια από πολλούς σύγχρονούς τους. Είναι πολύ λίγες οι μπάντες του είδους των ΝΜΑ που μπόρεσαν να ηχογραφούν και να κυκλοφορούν ό,τι γούσταραν και όποτε αυτοί γούσταραν, διατηρώντας παράλληλα, και προσφάτως διευρύνοντας κιόλας, το κοινό τους, χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό.



Το Σεπτέμβριο του 2009, οι New Model Army κυκλοφόρησαν το 11ο studio album τους, με τον τίτλο 'Today Is A Good Day'. Γραμμένο κυρίως την εποχή που ξεκινούσε η κατάρρευση της Wall Street (γεγονός που γιόρτασαν με το ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ), το εν λόγω lp σχολιάστηκε ως ένα από τα καλύτερά τους και λίγο μετά το γκρουπ ξεκίνησε την περιοδεία του, αρχικά από τη Βόρεια Αμερική, πραγματοποιώντας τελικά 90 show σε 20 χώρες. Αυτό το φθινόπωρο, και μετά από μια σειρά εμφανίσεων σε καλοκαιρινά φεστιβάλ, οι NMA ξεκινούν ένα φιλόδοξο εγχείρημα: ένα 2ήμερο πέρασμα από διάφορες πόλεις ανά τον Κόσμο, προκειμένου να γιορτάσουν όπως αρμόζει τα 30α τους γενέθλια, παράλληλα με special releases αλλά και τη δημιουργία ενός τηλεοπτικού ντοκυμανταίρ.



Αν και αρχικά ήταν 3, στην τωρινή σύνθεση της μπάντας συναντάμε τους εξής 5: Michael Dean στα drums, Nelson στο μπάσο, Dean White στα keyboards, Marshall Gill στην κιθάρα και φυσικά τον Justin Sullivan στα φωνητικά, σύνθεση που ο frontman του γκρουπ περιέγραψε ως “το καλύτερο line-up των ΝΜΑ από το 1985”.

New Model Army. Μια εξαιρετική μπάντα, περισσότερο διψασμένη για μουσική και εστιασμένη στο δημιουργικό της στόχο, από ποτέ. Αχόρταγοι, γεμάτοι ενέργεια, έρχονται για να μας στείλουν στα κάγκελα!

Accept-Blood of the Nations (Nuclear Blast 2010)

Οι Accept ήταν από τις πρώτες μπάντες που άκουσα όταν άρχισα να μυούμαι στην Heavy Metal μουσική. Πάντα τους είχα σε τεράστια εκτίμηση καθώς έχουν αφήσει,στο συγκεκριμένο είδος μουσικής,την σφραγίδα τους ανεξίτηλη με τραγούδια και κυκλοφορίες πραγματικά μνημειώδεις. Όταν άκουσα ότι επαναδραστηριοποιούνται θα πρέπει αν ομολογήσω ότι υπήρξα αρκετά καχύποπτος! Θα ήταν πραγματικά μια επιτυχημένη επιστροφή; Πως θα ήταν άραγε ο ήχος τους δίχως τον UDO πίσω από το μικρόφωνο; Θα κατάφερναν να αποφύγουν τα λάθη του παρελθόντος (βλ. Eat the Heat); Λογικές απορίες από κάποιον που παρατήρησε αυτή την μπάντα να περνά από το ζενίθ στο ναδίρ της. Όταν το Blood of the Nations έπεσε στα χέρια μου,κάθισα το άκουσα με τεράστια προσοχή κι έχω να πω τα εξής.Οι Accept φαίνεται πως επέστρεψαν για να αποδείξουν πόσο μεγάλη μπάντα είναι πραγματικά!
Από το κλασσικό σχήμα που τους καθιέρωσε στη δεκαετία του '80 έχουν μείνει μόνο οι Wolf Hoffman και Peter Baltes. Όλοι οι υπόλοιποι είναι γνωστοί στην Metal κοινότητα και γνωστοί για τις ικανότητες τους. Μονάχα η παρουσία του νέου frontman Mark Tornillo, ο οποίος στο παλμαρέ του είχε μόνο την συμμετοχή του στους όχι και τόσο γνωστούς TT Quick ,αποτελούσε ερωτηματικό αλλά ο ίδιος όχι απλά φρόντισε να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της διαδοχής,αλλά σε μερικά σημεία το έκανε να φαντάζει και ιδιαιτέρως εύκολο.
Από τις πρώτες νότες του Beat the Bastards που ανοίγει το δίσκο γίνεται αντιληπτό πως οι Accept έχουν την διάθεση να δημιουργήσουν έναν πραγματικά Heavy δίσκο και να επιστρέψουν ηχητικά στον ήχο που τους καθιέρωσε στα 80's. Τα τραγούδια που ακολουθούν με μπροστάρη το Teutonic Terror είναι πραγματικά γροθιά στο στομάχι, με τον Tornillo να αποδεικνύεται ογκόλιθος πίσω από το μικρόφωνο και συνδυασμό με το γρανιτένιο rythm section των Accept και τις απίστευτες κιθάρες δημιουργεί ένα αποτέλεσμα που ηχεί σαν οδοστρωτήρας. Τα Locked and Loaded, Rollin' Thuder & No Shelter μοιάζουν σαν πραγματικές προσκλήσεις σε πόλεμο και ικανοποιούν τους φανατικούς του συγκροτήματος που διψούν για ταχύτητα. Ο δίσκος έχει όμως και τις πιο light στιγμές του στα Kill the Pain & Shades of Death όπου μας δίνεται η ευκαιρία να ακούσουμε τον Tornillo να ξεδιπλώνει τις όντως εκπληκτικές φωνητικές του δεξιότητες.

Η παρουσία του Andy Sneap πίσω από την κονσόλα της παραγωγής αποτελεί εγγύηση για το δυναμικό αποτέλεσμα! Ο συνδυασμός δε των 80's Metal στοιχείων με τον πιο σύγχρονο ήχο είναι πραγματικά ηδονιστικός σε ορισμένες στιγμές!
Με το Blood of the Nations οι Accept δε δήλωσαν απλά παρόν,αλλά δείχνουν πως επέστρεψαν για να μείνουν και πως έχουν ακόμα πολλά να δώσουν στο metal μουσικό ιδίωμα. Ακόμα και αυτοί που θεωρούν το Balls to the Wall πραγματικά αξεπέραστο θα αποκτήσουν πολλούς λόγους μέσα από αυτή την κυκλοφορία για να αρχίσουν να αμφισβητούν αυτή τους την άποψη!

Spiritual Beggars-Return to Zero (Inside Out Music 2010)

Πέντε χρόνια χωρίς δισκογραφική παρουσία από του Spiritual Beggars έχω την εντύπωση πως ήταν πάρα πολλά. Χωρίς κάποιον από τους δύο ογκόλιθους που βρέθηκαν πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας (Spice & JB) ο Michael Amott έπρεπε να βρει κάποιον άξιο αντικαταστάτη για να συνεχίσει! Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο του συμπατριώτη μας Apollo Papathanasio και ενώ αρχικά οι οπαδοί της μπάντας είδαν την έλευση του με μισό μάτι η παρουσία του στο Return to Zero κυριολεκτικά βούλωσε στόματα!
Τιμώντας τις ερμηνείες των προκατόχων του και χωρίς να προσπαθεί να τους μιμηθεί ο Apollo ξεδιπλώνει το ταλέντο του και βοηθά τα μέγιστα στο ηχητικό αποτέλεσμα που έρχεται στα αυτιά μας. Ο Amott από την πλευρά του,δεν τον αντιμετωπίζει με δυσπιστία και τον αφήνει να λειτουργήσει εντελώς απελευθερωμένα στην ερμηνεία του η οποία σε κάποια σημεία κυριαρχεί ακόμα και πάνω στον βαρύ κιθαριστικό ήχο των Beggars!
Τα φαντάσματα των Black Sabbath (της μετά-Ozzy εποχής) και των Uriah Heep κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε κάθε πτυχή του δίσκου με τον Per Wilberg να δίνει τα ρέστα του στο συνθετικό κομμάτι. Κι εκεί που νιώθεις πως ο δίσκος βαραίνει ανησυχητικά έρχεται το Spirit of the Wind  στο μέσον του για να σημάνει την στροφή σε πιο hard rock φόρμες. Το Coming Home ακούγεται το ίδιο σαγηνευτικό με το ομώνυμο τραγούδι των Tea Party ενώ το A New Dawn Rising θα αποτελέσει σίγουρα το αγαπημένο τραγούδι από αυτήν την κυκλοφορία. Φυσικά μια μπάντα σαν τους Spiritual Beggars θα ήταν αδύνατο να μην έχει και κάποιες blues επιρροές στον ήχο της και το Believe in Me έρχεται να επιβεβαιώσει αυτόν τον κανόνα!
Δυστυχώς ενώ μέχρι το σημείο αυτό ο δίσκος είναι μεγαλειώδης το φινάλε του σε αφήνει με μια εικόνα απορίας. Τα τραγούδια που κλείνουν τον δίσκο (Dead Weight & The Road Less Travelled) σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό καθώς και συνθετικά δυσανάλογα είναι σε σχέση με τα τραγούδια που προηγούνται φυσική παρουσία δεν θα έπρεπε να έχουν σε αυτή την κυκλοφορία καθώς είναι ίσως από τις χειρότερες συνθέσεις των Beggars ever!
Σε γενικές γραμμές το Return to Zero είναι μια κυκλοφορία που σέβεται την ιστορία των Spiritual Beggars,αλλά δεν είναι με τίποτα ικανό να δώσει στην μπάντα έναν νέο αέρα και να την σπρώξει προς τα μπροστά. Αποτελεί απλά μία καλή κυκλοφορία της οποί πολύ φοβάμαι ότι σε 1-2 χρόνια δεν θα θυμάται κανείς!

Manic Street Preachers-Postcards from a Young Man (Columbia 2010)

Στην προηγούμενη κυκλοφορία τους "Journal for Plague Lovers" οι Manic Street Preachers έκαναν εμφανές πως φλέρταραν έντονα με τα φαντάσματα του παρελθόντος τους! Στη νέα τους κυκλοφορία "Postcards from a Young Man" δείχνουν με βεβαιότητα πως επιστρέφουν στον ήχο που τους καθιέρωσε στο μέσον την καριέρας τους όταν βρέθηκαν και στο peak τους. Η κυκλοφορία αυτή αποτελεί πραγματικά μια πνοή χαράς για κάθε ακροατή!
Από το εναρκτήριο "(It's Not War) Just the End of Love" μέχρι το τελευταίο "Don't Be Evil", το  " Postcards From a Young Man" είναι γεμάτο με pop μελωδίες,γεμάτο με τα υπέροχα φωνητικά του James Dean Bradfield που συνδυάζονται με Gospel χορωδιακά μέρη,πιασάρικα riffs και δυνατά κιθαριστικά μέρη. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν να μην λειτουργούν στην παρούσα φάση της καριέρας τους,αυτοί καταφέρνουν όχι μόνο να κερδίζουν από αυτό,αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι το απολαμβάνουν και με το παραπάνω.
Στα highlights του δίσκου σίγουρα θα πρέπει να αναφερθούν η συμμετοχή του Ian McCulloch (Echo & the Bunnymen) στο πραγματικά υπέροχο Some Kind of Nothingness, καθώς και το αισιόδοξο  Hazelton Avenue όπου η αισθητική των Style Council ενώνεται με μουσικές τύπου Lenny Kravitz δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα μοναδικό! Και αυτά είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα!
Τα πολιτικά μηνύματα και ο κοινωνικός προβληματισμός που υπάρχουν σε κάθε δίσκο των Manic Street Preachers υπάρχουν κι εδώ σε βαθμό όμως πολύ μικρότερο από ότι σε παλαιότερες κυκλοφορίες τους και δίχως να επηρεάσει το συναίσθημα που βγάζει η μουσική τους.
Για αυτούς που ο ήχος της Brit-pop ηχεί σαν ευλογία στα αυτιά τους το Postcards from a Young Man θα ακουστεί μαγικό. Για όλους τους υπόλοιπους ο ήχος των Manic Street Preachers του σήμερα θα τους γεμίσει χαρά,πραγματική χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον.

Serj Tankian-Imperfect Harmonies (Serjical Strike/Reprise Records 2010)

Προτείνω να μην πιστέψετε στις φήμες που λένε ότι οι System of a Down θα επανενωθούν σύντομα! Αντιθέτως μπορείτε να ακούσετε και να κρίνετε την δεύτερη solo δουλειά του frontman τους Serj Tankian που τιτλοφορείται Imperfect Harmonies.
Πρόκειται για έναν δίσκο που διατηρεί τα symphonic-electro-metal στοιχεία και του πρώτου δίσκου του Tankian,προβάλλοντας παράλληλα και μια ευαίσθητη πλευρά του καλλιτέχνη με δόσεις συγκρατημένης θλίψης και σκοτεινής ατμόσφαιρας.
Κατά τα άλλα ο δίσκος είναι μετριότατος,χωρίς ουσία και χωρίς να έχει κάτι πραγματικά να πει. Το "Beatus" είναι ανούσια οπερετικό, το "Disowned Inc" προσπαθεί αποτυχημένα να ακουστεί σχιζοφρενικό και το "Reconstructive Demonstrations" προσπαθεί μάταια να ακουστεί επικό. Ο Tankian προσπαθεί να περάσει πολιτικά μηνύματα και πάλι,αλλά αυτή τη φορά αποτυγχάνει παταγωδώς μέσα στη φλυαρία που διακατέχει όλο τον δίσκο.
Σίγουρα το Imperfect Harmonies δεν είναι ο δίσκος που θα εντυπωσιάσει (μάλλον θα κουράσει). Κατά τη γνώμη μου η κυκλοφορία του ήταν βιαστική και ανούσια,αλλά σίγουρα ο καλλιτέχνης ξέρει καλύτερα. Όσοι πάντως περιμένουν κάτι που θα θυμίζει ή έστω θα προαναγγέλλει την επιστροφή των System of a Down θα απογοητευθούν πάρα μα πάρα πολύ.

Kings of Leon-Come Αround Sundown (RCA 2010)

Οι Kings of Leon είναι μια πραγματικά παράξενη περίπτωση συγκροτήματος. Σε κάθε κυκλοφορία τους μέχρι τώρα κατάφερναν να ακουστούν τόσο διαφορετικοί,σε σημείο όμως που να μην χάνουν την μουσική τους ταυτότητα και να καταντούν βαρετοί,αλλά να εξελίσσονται διαρκώς. Την ίδια ακριβώς συνταγή ακολουθούν και στο Come Around Sundown το οποίο επίσημα θα κυκλοφορήσει στις 15 Οκτωβρίου (πρώτα στην Ιρλανδία και από τις 18 Οκτωβρίου στην Αγγλία και τον υπόλοιπο κόσμο).
Αυτή τη φορά οι Kings of Leon αποφάσισαν να ηχογραφήσουν τα τραγούδια τους στη Νέα Υόρκη και αυτό φαίνεται πως άσκησε επιρροή επάνω τους. Τραγούδια έντονα μελωδικά,σκοτεινά που μοιάζουν να διηγούνται προσωπικές ιστορίες και ένας αέρας νοσταλγίας κατακλύζει ολόκληρο το άλμπουμ από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του.
Η παραγωγή είναι για ακόμα μια φορά εξαιρετική και ο ήχος του άλμπουμ ίσως φέρει στο μυαλό των fans του συγκροτήματος τον ήχο του ντεμπούτου τους Youth and Young Manhood. Και τα 13 τραγούδια που απαρτίζουν το δίσκο είναι πραγματικά υπέροχα,θα σταθώ όμως ιδιαίτερα στα Pyro,Mary,Pickup Truck τα οποία πραγματικά είναι γεμάτα συναίσθημα και φυσικά στο,κατά την γνώμη μου, κορυφαίο track του άλμπουμ Radioactive (που αποτέλεσε και το single προπομπό του άλμπουμ) το οποίο είναι ίσως ένα από τα πιο "εσωτερικά" τραγούδια που έχουν γράψει ως τώρα οι Kings of Leon.
Αναλυτικά το track-list του Come Around Sundown είναι:

1. The End


2. Radioactive

3. Pyro

4. Mary

5. The Face

6. The Immortals

7. Back Down South

8. Beach Side

9. No Money

10. Pony Up

11. Birthday

12. Mi Amigo

13. Pickup Truck
 
Με αυτή τους την κυκλοφορία οι Kings of Leon αποδεικνύουν περίτρανα πως είναι πιο ώριμοι από ποτέ. Βγάζουν τρομερό πάθος,τρομερό συναίσθημα και ενέργεια και δίνουν στο κοινό τους ένα άλμπουμ το οποίο πραγματικά θα λατρευτεί. Το Come Around Sundown είναι σίγουρα μια κυκλοφορία που θα σαγηνεύσει και τον πιο παράξενο ακροατή και πιστεύω πως πρέπει να έχει θέση σε κάθε δισκοθήκη!
 

Interpol-Interpol (Cooperative Music 2010)

Οι Interpol, με τον τρόπο τους, κατάφεραν να έχουν τεράστια απήχηση στο κοινό του Ηνωμένου Βασιλείου (αν και προερχόμενοι από την Αμερική) εδώ και 8 χρόνια από το 2002 δηλαδή που έστρεψαν την προσοχή μας πάνω τους με το ντεμπούτο του Turn on the Bright Lights,την εποχή που οι ιστορικοί της μουσικής ονομάζουν μετά-Strokes εποχή. Έχοντας ήδη πουλήσει πάνω από 1 εκατομμύριο άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχοντας μια ακόμη κυκλοφορία τους στη 2η θέση του Αμερικάνικου chart (Our Love to Admire του 2007),αποδεικνύουν πως η αμεσότητα του ήχου τους και η ευθεία προσέγγιση στο κοινό τους έχει φέρει τον κόσμο στα πόδια τους.
Με την ανακοίνωση αυτής της τέταρτης κατά σειρά κυκλοφορίας του,ανακοίνωσαν και την αποχώρηση από το σχήμα του ιδρυτικού μέλους και μπασίστα Carlos Dengler,γεγονός που τους βοήθησε πολύ στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Η ιδιαίτερη παρουσία του όμως και η αισθητική που αυτή προσέδιδε στην μπάντα κάνουν ακόμα και τον πιο αδιάφορο να σκεφτεί πως έχασαν ένα πολύ σημαντικό γρανάζι στη μηχανή του συγκροτήματος. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και την ακύρωση του κομματιού της περιοδείας όπου θα ήταν support στους U2, λόγω του τραυματισμού του Bono στην πλάτη,θα λέγαμε πως το συγκεκριμένο momentum δεν είναι και το καλύτερο στην ιστορία των Interpol.
Παρά την ατυχία όμως που τους κατατρέχει κατάφεραν να κυκλοφορήσουν έναν ειλικρινά πολύ καλό δίσκο. Ο ξερός ήχος που βγάζουν και η κυνική παρουσία και παίξιμο του Paul Banks δημιουργεί παραδόξως ένα μουσικό τοπίο το οποίο εκπέμπει οικειότητα και ζεστασιά,στοιχεία που έλειπαν σε μεγάλο βαθμό από το Our Love to Admire. Και αν τα Light & Barricade μοιάζουν να είναι τεχνηέντως φτιαγμένα για να χαϊδέψουν τα αυτιά των πιστών οπαδών του συγκροτήματος τα υπόλοιπα 8 κομμάτια του άλμπουμ ξεπληρώνουν και με το παραπάνω την δίψα του κοινού για κάτι νέο. Στα βέβαια highlights του δίσκου τα τραγούδια Summer Well, το πιάνο του Try it On,το All of the Ways και το πραγματικά "κομψό" συνθετικά The Undoing με το οποίο και κλείνει ο δίσκος.
Υπάρχει η αίσθηση ότι αυτός ο δίσκος μπορεί να εκτοξεύσει τους Interpol στην στρατόσφαιρα του μουσικού πλανήτη και να ικανοποιήσει την ανάγκη των fans τους να τους δουν πραγματικά μεγάλους. Το σίγουρο είναι όμως πως μετά την αποχώρηση του Dengler η μπάντα θα κάνει καιρό να βρει τον σωστό αντικαταστάτη που δεν θα επηρεάσει την ταυτότητα τους αλλά αντιθέτως θα τους βοηθήσει να εξελιχθούν. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή όμως,αυτό το άλμπουμ θα φωτίζει και τις πιο σκοτεινές γωνίες του αδιαμφισβήτητου ταλέντου τους!

Skunk Anansie-Wonderlustre (V2 2010)

Όταν οι Skunk Anansie έβγαζαν στην αγορά το "Smashes & Thrases" ,μια συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους,το 2009, ύστερα από μια δεκαετία αποχής από τα μουσικά δρώμενα είχε γίνει εμφανές πως είχαν αφήσει πίσω τους κάποιους λογαριασμούς που δεν είχαν κλείσει ακόμα. Η μπάντα που είχε εντυπωσιάσει τον τύπο με τον μυστηριακό και συνάμα εντυπωσιακό χαρακτήρα της, η μπάντα που είχε τύχει παγκόσμιας αναγνώρισης οδηγήθηκε σε ένα αρκετά παράξενο διαζύγιο.
Το 4ο επίσημο στουντιακό άλμπουμ τους,Wonderlustre,βρίσκει τα μέλη του συγκροτήματος να έχουν επιστρέψει από σόλο κυκλοφορίες και μουσικές σπουδές,δεν αποτελεί όμως την επιστροφή του απλά από το 1999,αλλά ένα άριστο δείγμα για το πως έχουν εξελιχθεί!Λιγότερο αιχμηροί σε σχέση με παλαιότερα αλλά το ίδιο δυναμικοί με έντονους κιθαριστικούς και drumwork και μία Skin που ακόμα συνεχίζει να μαγεύει με τις ερμηνείες της!
Αν και στη σόλο καριέρα της η Skin δεν εξελίχθηκε σε μια πριγκίπισσα της pop κατάφερε να λάμψει με την εκλεπτυσμένη αλλά πάντα δυναμική ερμηνεία της,δείγματα της οποίας μας δίνει απλόχερα στο Wonderlustre και τα παντρεύει αρμονικά με την ωμότητα του ήχου που χαρακτηρίζει τους Skunk Anansie! Είναι μια γλυκιά αρμονία που γίνεται ξεκάθαρα εμφανής στα δυνατά riffs του Over the Love με την Skin να κάνει όλη τη ζημιά με την "δηλητηριώδη" ερμηνεία της: ή στο Feeling the Itch που ακούγεται σαν το μπάσταρδο παιδί της συνεργασίας της Gwen Stefani και του Gavin Rossdale.
Σε αυτήν την κυκλοφορία δεν υπάρχει το εύθραυστο στοιχείο που χαρακτήριζε τα Hedonism και Secretly αν και το My Love will Fall πλησιάζει αρκετά σε αυτό το συναίσθημα! Αυτό δεν αποτελεί στοιχείο ότι το Wonderlustre στερείται συναισθήματος,το αντίθετο μάλιστα,μοιάζει σαν οι Skunk Anansie να δείχνουν πιο σίγουροι παρά ποτέ. Η μοναδική ικανότητα που έχουν να γυρίζουν τον πολλές φορές επιθετικό και πύρινο ήχο τους σε γλυκές και μελωδικές μπαλάντες γίνεται εμφανής και σε αυτό το άλμπουμ. Βέβαια μουσικά δεν αγγίζουν τα όρια τους,αλλά δεν πιστεύω πως αυτός ήταν ο σκοπός τους κυκλοφορώντας το Wonderlustre. Υπάρχει μια σταθερή και στιβαρή στιχουργική και συνθετική δομή,γεγονός που κάνει την εν λόγω κυκλοφορία την πιο "συνεκτική" του μέχρι σήμερα!
Δεν θα έλεγα ότι το Wonderlustre είναι ένα άλμπουμ επαναστατικό και πως να είναι άλλωστε όταν έχει χαθεί η μαγεία της πρώτης εποχής των Skunk Anansie. Έχοντας σαν μοναδικό αντίπαλο μόνο τον παλαιότερο εαυτό τους καταφέρνουν να δώσουν στο κοινό τους μια κυκλοφορία που βρίθει πνευματικότητας και δείχνει το πόσο έχουν εξελιχθεί σαν προσωπικότητες,χωρίς όμως αυτό αν λειτουργεί σε βάρος της μοναδικότητας και των χαρακτηριστικών που είχαν πάντοτε σαν μπάντα!

Ginderman-Grinderman 2 (Mute 2010)

Το ότι ο Nick Cave είναι μια παράξενη περίπτωση καλλιτέχνη είναι γνωστό σε όλους. Η πολυσχιδής αυτή μουσική προσωπικότητα,όπως όλοι γνωρίζουμε, αφού το επεξεργάστηκε μας παρουσίασε μια διαστροφική και επιτηδευμένη version της ικανότητας του να δημιουργεί τραγούδια,το 2007, μέσα από τους Grinderman. Οι Grinderman είναι ένα πραγματικά παράξενο side-project αποτελούμενο από τους "πιστούς" των Bad Seeds Martyn Casey,Warren Ellis & Jim Sclavunos είναι βουτηγμένο μέσα στο σύνηθες modus operandi " Δεν υπάρχει Θεός,δεν υπάρχει αγάπη,δεν υπάρχει πιάνο" και βασισμένο στην στοιχειώδη γνώση κιθάρας από τον Cave και την αγάπη όλων τους για την σκοτεινή πλευρά της blues μουσικής κατάφεραν να μας παρουσιάσουν ένα ντεμπούτο, αστείο,επιθετικό και ειλικρινές που αποτυπώνει την κρίση μέσης ηλικίας του τραγουδοποιού και λειτουργεί σαν καθαρτήριο για έναν "βρωμόγερο" όπως ο Cave που δεν έχει ανάγκη να απολογηθεί για τίποτα!
Οι ενθουσιώδεις κριτικές που έλαβε (πιο ενθουσιώδεις από οποιοδήποτε άλμπουμ είτε του Cave είτε των Bad Seeds από την εποχή του Murder Ballads) και τα φοβερά τους show γεμάτα ενέργεια,ωμό ήχο,επίσημα κουστούμια και ατημέλητες τρίχες ανάγκασαν τον Cave να κάνει τους Grinderman από side-project παράλληλη καριέρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία της δεύτερης δουλειάς τους η οποία θα ανταποκρίνονταν στη ζήτηση του κοινού τους και θα τους πήγαινε ένα βήμα ψηλότερα από τους άγριους ρυθμούς του ντεμπούτου τους.
Στο Grinderman 2 η συμβολή του βετεράνου παραγωγού Nick Launay ειναι κομβικής σημασίας καθώς βοηθά τους Cave&Co να δημιουργήσουν έναν ήχο πιο μεστό επηρρεασμένο βαθιά από το 60'w Garage-punk και το Krautrock.Ο Ellis με τη σειρά του μέσα από ένα μη συμβατικό κιθαριστικό παίξιμο δημιουργεί ένα ψυχεδελικό ηχητικό τείχος,το οποίο άλλοτε ακούγεται ερεβώδες και άλλοτε μοιάζει με επιθανάτιο ρόγχο κάποιου άγριου ζώου.
Η Trashy αισθητική αποφεύχθη για να προσδώσει στην κυκλοφορία επιπλέον δυναμική ενώ η χιουμοριστική διάθεση και πάλι δεν λείπει,κάνοντας την μουσική των Grinderman μια άσκηση για ψυχική ανάταση! Ξεχωρίζουν επίσης η Suicide- προσέγγιση και ο μινιμαλισμός στο τραγούδι What I Know καθώς και ο εκπληκτικός ήχος του mambo-rock When My Baby Comes.
Στα υπόλοιπα το βαλτώδες blues του ήχου τους τα κάνει να δημιουργούν εικόνες καταδίωξης,μανίας και πρωτόγονου ερωτισμού. Όσοι περιμένουν να ακούσουν τον ερωτικό Cave του Boatman's Call καλύτερα να μην ασχοληθούν με αυτή την κυκλοφορία. Όλοι οι υπόλοιποι ας υποκύψουμε πρόθυμα στο άρρωστο ταλέντο των Grinderman  και ας αναρωτηθούμε γιατί οι "επαναστάτες" έφηβοι που εξυμνούμε στην σημερινή μουσική βιομηχανία είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν τόσο βρώμικο rock όπως αυτό των Grinderman.

Leonard Cohen-Songs from the Road (Sony Legacy 2010)

Η καθολική αναγνώριση για την περιοδεία αυτού του σπουδαίου καλλιτέχνη και η έκσταση με την οποία το ακροατήριο παρακολουθούσε τις συναυλίες του είναι απόρροια δύο πραγμάτων! Το ένα είναι η πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια του καλλιτέχνη να δώσει πράγματα στο κοινό του ακόμα και τώρα που βρίσκεται στο λυκόφως της καριέρας του και να παρουσιάσει με αξιοπρέπεια και τον σεβασμό που του αρμόζει το έργο ενός από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς που εμφανίστηκαν ποτέ.Το άλλο είναι απλά η ξεκάθαρη απόδειξη πως ο Cohen κινούνταν πάντα με την δέουσα σιγουριά και χαλαρότητα κάτι που φαίνεται και από τον τρόπο ζωής του ειδικά στα mid-70's.
Το Songs from the Road έρχεται σε συσκευασία διπλού CD περιέχοντας ένα CD και ένα DVD, περιέχοντας τραγούδια από τις διάφορες στάσεις της περιοδείας του (η θρυλική εμφάνιση του στην Ο2 Arena του Λονδίνου,στις 13 Νοεμβρίου 2008, εκπροσωπείται δύο φορές με τα τραγούδια "That don't make it junk" & " Famous Blue Raincoat". Στο DVD γίνεται σαφές πόσο έξυπνη απόφαση κίνηση ήταν αυτή η περιοδεία,με τον Cohen να υπερτονίζει τα λόγια του κρυμμένος κάτω από την ρεπουμπλικά του με την ελαφριά κλίση μοιάζοντας βγαλμένος από πίνακα του Edward Hopper. Κάθε τραγούδι του αποτελεί σίγουρα μια ξεχωριστή εμπειρία και ειδικά στις νεότερες συνθέσεις του νομίζεις πως μεγάλωσες ακούγοντας κάποιες από τις μελωδίες του. Ειδικά στις εκτελέσεις των Chelsea Hotel και Lover,lover,lover αποτυπώνεται με τρόπο σαφή η στιβαρότητα της φωνής του Cohen και γίνεται εμφανές πόσο μπροστά ήταν αυτές οι συνθέσεις από την εποχή τους!
Η μοναδική ένσταση που θα είχα για τη συγκεκριμένη πληροφορία είναι η παντελής έλλειψη από το tracklist τραγουδιών από το αριστούργημα του 1988 "I'm your Man" κάτι που θεωρώ εντελώς διαστροφικό!Το να κάνεις όμως θόρυβο για κάτι τέτοιο θα ήταν τεράστια αγνωμοσύνη. Τα τραγούδια που επιλέγει ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι η απόλυτη απόδειξη του πόσο καλά μπορεί να διαπραγματευτεί μέσα από τα τραγούδια του θέματα που κινούνται στη λεπτή γραμμή τραγωδίας-κωμωδίας δίνοντας τους μια νότα ζεστασιάς ,αγάπης και χιούμορ και όταν τα ακούς σπάνια σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να ακούσεις κάτι καλύτερο!

School of Seven Bells-Disconnect from Desire (Vagrant 2010)

Οι School of Seven Bells γράφουν σχετικά απλά τραγούδια. Αντιθέτως όμως με άλλες μπάντες που στο όνομα της απλότητας μένουν στάσιμα αυτή η μπάντα μοιάζει διαρκώς να εξελίσσεται. Όπως και στο πρώτο άλμπουμ τους "Alpinisms" έτσι και εδώ η μελωδία είναι αυτή που μετράει. Κάθε τραγούδι βρίσκει το δρόμο του μέσα από άμεσα αναγνωρίσιμες και γλυκιές μελωδίες, οι οποίες συμπληρώνονται από το αρμονικό τραγούδισμα των δίδυμων αδελφών Claudia & Alejandra Deheza. Όλο αυτό το σκηνικό ντύνεται με τον αρμονικό ήχο που βγάζουν οι κιθάρες και τα synthesizers! Οι συνθέσεις είναι απλές χωρίς πολλές φανφάρες,γυρίσματα και ξεσπάσματα. Δίνεται βάση κυρίως στο στίχο που εικονοποιεί σε κάθε τραγούδι μια ιστορία! ΄Ολα αυτά δεν γίνονται εξαιτίας της μουσικής του ένδοιας αλλά επειδή έτσι εκφράζουν πιο ξεκάθαρα τον βαθύτερο εαυτό τους.

Ο ήχος τους απαλός με εμφανή shoegaze περάσματα,χωρίς όμως βίαιες εξάρσεις. Οι μόνες εξάρσεις στον ήχο των School of Seven Bells είναι οι συναισθηματικές εξάρσεις που σου προκαλούν. Τα φωνητικά εμφανώς κυριαρχούν της μουσικής και αυτό γίνεται ηθελημένα στην παραγωγή του άλμπουμ. Τα 80's synth pop περάσματα και η 90's αισθητική δίνουν μία γλυκήτητα στο όλο άκουσμα. Τα φωνητικά είναι εκπληκτικά και δεν έχουν απλά τον ηγετικό χαρακτήρα που τους αρμόζει,αλλά λειτουργούν κι αυτά σαν ένα όργανο μέσα σε όλα τα άλλα που συνθέτουν τη μουσική τους.

Αν και μιλάμε για μία αμιγώς Αμερικάνικη μπάντα, ο ήχος τους τίνει περισσότερο προς τον Βρετανικό με μία Celtic προσέγγιση. Η μουσική σύνθεση ομοιάζει με αυτή της Κέλτικης παραδοσιακής μουσικής ,προσφέροντας την ίδια ηρεμία και μουσική εμπειρία. Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που δείχνει την συνθετική ευελιξία του συγκροτήματος. Ο παραλληλισμός αυτός βέβαια γίνεται επικίνδυνος για το είδος που αντιπροσωπεύουν,αλλά οι School of Seven Bells δείχνουν πως ελέγχουν την κατάσταση.

Η School of Seven Bells δεν είναι πλέον μια καινούρια μπάντα ούτως ώστε να στηριχτούν στο φρέσκο του ήχου τους. Επίσης σε αντίθεση με το ντεμπούτο τους το "Disconnect from Desire" δεν σε κερδίζει αμέσως. Η αγάπη σου γι αυτό μεγαλώνει καθώς το ακούς! Το εναρκτήριο "Windstorm" κάνει έντονη εντύπωση με την σχεδόν άρρωστη επανάληψη του και απλή ομορφιά του. Το peak του άλμπουμ όμως έρχεται στα τραγούδια "Babelonia" & "Joviann" τα οποία έιναι ικανά να σβήσουν ατυχής στιγμές όπως το "Dust Devil". H ακρόαση αυτού του δίσκου μοιάζει με την ανατολή του ήλιου. Μουντή και απρόθυμη αρχικά και ζεστή,φωτεινή και μεγαλιώδης όσο περνά η ώρα! Γι' αυτό ακριβώς το αλλόκοτο συναίσθημα οι School of Seven Bells αξίζουν της προσοχής σας!

Black Rebel Motorcycle Club-Beat the Devil's Tattoo (Vagrant 2010)

Το ότι οι Black Rebel Motorcycle Band είναι μπαντάρα το γνωρίζαμε. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι πόσο πολυσχιδείς μουσικά μπορεί να είναι!

Συνδυάζοντας το Blues και την Gospel του Αμερικάνικου Νότου,Folk μουσικές αναφορές και βρώμικα Garage περάσματα καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα δίσκο βουτηγμένο στη λάσπη που παθιάζει στο άκουσμα του!

Από την εναρκτήρια μπαλάντα του δίσκου (Beat the DEvil's Tattoo) που περισσότερο μοιάζει με Ινδιάνικη ιεροτελεστία οι BRMC δείχνουν ότι θα μας προσφέρουν μια κυκλοφορία που δεν θα ηχήσει τόσο εύκολη στα αυτιά του ακροατή. Η συνέχεια εξίσου δυναμική,γεμάτη θόρυβο και κυνισμό με σαφείς Folk αναφορές (στα Sweet Feeling & Long Way Down) αποτελεί το καταλληλότερο χαλί για την σχεδόν ηδονική έκρηξη που προσφέρουν τα "Bad Blood" και "Aya". Ελαφρώς "ξένο",αλλά όχι αδιάφορο, ως προς την αισθητική του δίσκου το "Evol" φέρνει στο μυαλό ήχους και μουσικές από την Βρετανική μουσική σκηνή. Εξίσου πρωτότυποι ακούγονται και οι Shoegaze ρυθμοί του "River Styx"!

Από πλευράς συνθέσεων και παραγωγής οι BRMC είναι ένα σκαλί πιο πάνω από την προηγούμενη κυκλοφορία τους,καταφέρνοντας να δημιουργήσουν έναν δίσκο μεστό,αλλά συνάμα αντιφατικό από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του! Ένα δίσκο που σίγουρα έχει τις λαμπρές του στιγμές και τις στιγμές που θα προβληματίσουν Ένα δίσκο αντάξιο της φήμης τους και ένα δίσκο που αντικατοπτρίζει πλήρως την μοναδική ικανότητα που έχουν να συνθέτουν μεταξύ τους διαφορετικές μουσικές δημιουργώντας έναν άκρως προσωπικό ήχο!

Kasms-Spayed (Trouble Records 2010)

Οι Kasms ακούγονται τρομακτικοί. Μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από το καπέλο κάποιας μάγισσας και άρχισαν να ντύνουν μουσικά μερικούς από τους εφιάλτες μας!

Χωρίς να έχουν απαραίτητα την ανάγκη να ακουστούν πρωτότυποι,έρχονται με ένα κράμα gothic-punk με σκοπό να ενοχλήσουν τα αυτιά μας. Η μουσική τους σκοτεινή,βγάζει μια εξαιρετική ενέργεια και θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει το κατάλληλο soundtrack για κάποια ταινία τρόμου ή για κάποιο βαμπιρικό B-movie!

Με μπροστάρηδες τον ex- Test Icicles Rory Bratwell και την μικροσκοπική Rachel Mary Callaghan (η οποία άνετα θα μπορούσε να είναι η κόρη της Siouxsie Sioux) Λονδρέζικο κουαρτέτο μας παρουσιάζει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον debut album.

Από το εισαγωγικό "Male Bonding" μέχρι το κλείσιμο το άλμπουμ με το "Murmer" παρακολουθούμε μια παρέλαση ήχων επηρρεασμένων από την indie/art rock σκηνή,την pop φιλοσοφία και την σκοτεινή και κλειστοφοβική horror ατμόσφαιρα. Οι δυνατές και γρήγορες κιθάρες κυριαρχούν και τα φωνητικά μοιάζουν να ξεπηδούν από ταινία τρόμου,βιαστικά,περιγράφοντας τους φόβους και τις αγωνίες μας!

Οι Kasms του Spayed δεν επιχειρούν να κερδίσουν fans ούτε επιχειρούν να κερδίσουν τη δόξα της μιας κυκλοφορίας. Καταφέρνουν να ακουστούν τόσο φρέσκα παλιομοδίτικοι,τόσο εμπνευσμένοι σε σημείο που κανείς να μη μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο τους. Αν και νέοι οι Kasms αξίζουν την προσοχή μας και σίγουρα το σεβασμό μας!

Uni_Form-Mirrors (Compact Records 2010)

Οι Uni_form είναι μια indie/post-punk μπάντα από την Λισσαβώνα της Πορτογαλίας! Δημιουργήθηκαν το 2006 από τους UMBIGU (bass/synths) & EXPLODING BOY (Drums),αλλά παρέμεναν ανενεργοί μέχρι τη στιγμή που στις τάξεις τους προστέθηκε ο VOX MACHINA (Guitar/vocals) οπότε και ξεκίνησαν τις πρώτες τους ηχογραφήσεις.

Με φανερές τις επιρροές τους από μπάντες όπως οι Joy Division,Interpol,Editors,White Lies,Killers,Cure,Bauhaus,Depeche Mode & NIN κυκλοφορούν το 2008 το παρθενικό ΕΡ τους με τίτλο Roll! H κυκλοφορία αυτή προσελκύει το ενδιαφέρον της Compact Records με την οποία και υπογράφουν συμβόλαιο. Λίγο καιρό αργότερα έρχεται και η παρθενική τους κυκλοφορία υπό τον τίτλο Mirrors! Πρόκειται για ένα δίσκο πραγματικά ποιοτικό γεμάτο από μελωδίες που ακούγονται σε μεγάλα Indie Clubs της Αγγλίας και της Αμερικής με κρυστάλλινη παραγωγή και με μουσικό και στιχουργικό περιεχόμενο που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από ήδη φτασμένες μπάντες της σκηνής!

Οι Uni_form απευθύνονται σε ένα κοινό που ψάχνει να ακούσει σκοτεινά ηχητικά τοπία καλυμμένα με δόσεις δράματος και πεσιμισμού και το Mirrors έρχεται να καλύψει άριστα την ανάγκη αυτού του κοινού!

Foals-Total Life Forever (Warner 2010)

Oι Foals του Total Life Forever διαφέρουν πολλοί από τους Foals του Antidotes με το οποίο έκαναν την εμφάνιση τους πριν δυο χρόνια! Με αυτή τη νέα τους κυκλοφορία οι Foals ξεφεύγουν από τον πρώιμο εφηβικό ήχο τους και δείχνουν ώριμοι και ικανοί για μεγάλα πράγματα!

Μέσα σε 50 λεπτά και με ήχο καθαρά Βρετανικό ,μέσα από εκπληκτικά φωνητικά και πανέμορφες κιθαριστικές μελωδίες γίνεται ολοφάνερη η ματιά της μπάντας προς την θετική πλευρά της ζωής! Στο Total Life Forever ο Γιάννης Φιλιππάκης και η παρέα του δίνουν στον ακροατή μια ηχητική όαση γεμάτη από εκπληκτικές μελωδίες,progressive πειραματισμούς και καινοτόμες κιθαριστικές μελωδίες. Οι επιρροές της μπάντας από μπάντες όπως οι Cure, Bloc Party,New Order etc χωρίς όμως να αποτελούν αντιγραφές,αλλά απλές πινελιές που προσδίδουν χρώμα στον πιο αισιόδοξο ίσως δίσκο της χρονιάς!

Το Total Life Forever είναι η ζωντανή απόδειξη πως το ταλέντο δεν λείπει από τη σημερινή μουσική βιομηχανία και οι Foals είναι σίγουρα η μπάντα που θα μας απασχολήσει ευχάριστα τα επόμενα χρόνια!

Scissor Sisters-Night Work (Polydor 2010)

Σίγουρα δεν είναι λίγοι αυτοί που νοσταλγούν τα 80's και σίγουρα αυτοί που αναπολούν το κλίμα των disco της δεκαετίας του '80 είναι ακόμα περισσότεροι Η νέα δουλειά των Scissor Sisters ήρθε και λειτουργεί σαν χρονοκάψουλα που μας μεταφέρει πίσω σε εκείνη την ένδοξη δεκαετία!

Ήδη από το εξώφυλλο ο ακροατής είναι προετοιμασμένος για τον electro pop, με gay-disco αισθητική, χείμαρρο που θα επακολουθήσει Ασταμάτητη και ηδονιστική όσο ποτέ η μουσική των Scissor Sisters δεν κρύβει τις επιρροές της από συγκροτήματα και καλλιτέχνες όπως οι Pet Shop Boys,οι Soft Cell,ο Prince ούτε καν και από την παρεξηγημένη από πολλούς και φανατικά λατρεμένη από άλλους Italodisco σκηνή!

Η μουσική τους άλλοτε ρέπει καθαρά στην disco και άλλοτε funkίζει δημιουργώντας ένα πραγματικό ντελίριο. Στιχουργικά ο ερωτισμός και το σεξ κυριαρχούν είτε για να μας παρουσιάσουν πιο SM θέματα ("Harder you Get")΄είτε για να μας περάσουν μηνύματα (" Skin Tight","Sex and Violence"). To "Invisible Light" ( όπου ακούμε και φωνητικά από τον Sir Ian McKellen) μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί το απόλυτο pop κομμάτι της δεκαετίας με μια πρωτόγνωρη ενέργεια που σε στέλνει κυριολεκτικά αδιάβαστο. Αξιοσημείωτο είναιτο γεγονός ότι η μπάντα προσπαθεί να ξεφύγει από την party culture δίνοντας μας στίχους και μουσικές σκοτεινές και πολύ προσωπικές χωρίς σε κανένα σημείο του δίσκου να καταντούν πεσιμιστές και αδιάφοροι!

Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι στο Night Work οι Scissor Sisters κηρύσσουν την πλήρη σεξουαλική επανάσταση και φέρνουν τα πάνω κάτω στην μουσική των 00's. Είναι επίσης σίγουρο ότι οι συγκεκριμένη κυκλοφορία θα αγαπηθεί φανατικά από πολλούς και θα την μισήσουν φανατικότερα άλλοι. Είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν την ποιότητα του debut album τους! Στην τελική δεν ενδιαφέρεται κανείς για όλα αυτά. Στην τελική κατάφεραν να δημιουργήσουν τον πιο ανέμελο,παιχνιδιάρικο και 80's δίσκο της χρονιάς και ίσως και ολόκληρης της δεκαετίας!

Richard Ashcroft-United Nations of Sound (EMI 2010)

Φτάνοντας στο σωτήριο έτος 2010 ο Richard Ashcroft μοιάζει περισσότερο να προσπαθεί να προσδώσει στον εαυτό του το χαρακτηρισμό του cult μουσικού. Είναι βέβαιο πως ξέρει να γράφει μουσική,είναι βέβαιο πως η μουσική ομορφαίνει τη ζωή,αλλά είναι το λιγότερο αστείο να προσπαθεί να πείσει το κοινό για το προφανές,τραγουδώντας διαρκώς για το πόσο όμορφη είναι τελικά η ζωή!

Έχοντας μια καριέρα που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στα όρια της μετριότητας-πράγμα που πήγε να αλλάξει κάπως η επανασύνδεση των Verve-ο Richard Ashcroft έρχεται με αυτό τον νέο του δίσκο και δυστυχώς αναλώνεται σε μία ανούσια αμπελοφιλοσοφική ανάλυση "περί ζωής". Το στοιχείο της αναγέννησης και της ζωής κυριαρχεί παντού στους στίχους του φτάνοντας τον ακροατή κυριολεκτικά στα όρια του.

Μουσικά ο Richard Ashcroft πλαισιώνεται από διάφορους session μουσικούς της σκηνής του LA και ακολουθόντας τις δικές του ανώδυνες μουσικές σταθερές (πράγμα που δεν ενοχλεί σίγουρα κανέναν) δημιουργεί μελωδίες εύπεπτες μεν,εύηχες και ευχάριστες δε! Blues μελωδίες, Rock 'n' roll ξεσπάσματα και τυπικός Verve ήχος συνθέτουν αυτό το "μανιφέστο στην ομορφιά της ζωής".

Σίγουρα δε μιλάμε για ένα δίσκο που θα σκότωνε κάποιος για να τον αγοράσει. Μοιάζει περισσότερο με αγγαρεία για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις ενός συμβολαίου,παρά για ανάγκη του καλλιτέχνη να παρουσιάσει στο κοινό του μια προσωπική του κατάθεση! Από την άλλη όμως το "United Nations of Sound" διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να το κάνουν εμπορικό και αποδεκτό και σε αγορές εκτός Ευρώπης (και κυρίως στην Αμερικάνικη αγορά). Δοκιμάστε να το ακούσετε και βγάλτε μόνοι σας τα όποια συμπεράσματα.