Στο MMXII οι Killing Joke εμπνέονται από την καταστροφολογική θεωρία των ημερολογίων των Mayas που μιλούν για το τέλος του κόσμου στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 (εξ ου και ο τίτλος). Πάντα μέσα στο πνεύμα της εποχής του οι Joke παίρνουν αυτές τις θεωρήσεις και δημιουργούν για μια ακόμη φορά ένα αριστούργημα,που αναφέρεται στην ανθρώπινη επανάσταση όχι σαν κατάληξη αλλά σαν κινητήριο δύναμη για έναν πιο αισιόδοξο κόσμο!
Ο ήχος τους είναι και πάλι επαναστατικός αλλά όχι ξεκομμένος από το παρελθόν τους. Αυτό γίνεται ολοφάνερο ήδη από το εναρκτήριο "Pole Shift",όπου η ηλεκτρονική μουσική και τα γεμάτα synths ντύνουν με τρόπο μοναδικό την εκπληκτική ερμηνεία του Jaz Coleman (ο οποίος όσο γερνάει γίνεται ακόμα πιο απίστευτος). Στο "Fema Camp" ο ήχος σε στοιχειώνει και η μπάντα μοιάζει συμπαγής σαν γρανίτης δημιουργώντας ένα τραγούδι καθηλωτικό.Καθηλωτικό είναι και το "Rapture" που ακολουθεί που μοιάζει να είναι πιο κοντά στα πρότυπα του προηγούμενου άλμπουμ της μπάντας,πράγμα που συναντάμε και στο επικό "Colony Collapse". Oι Killing Joke μοιάζουν να επιλέγουν να δώσουν το δικό τους πολιτικό μήνυμα μέσα από το "Corporate Elect",εκστομίζοντας το δικό τους "κατηγορώ" απέναντι σε όλα εκείνα τα συμφέροντα που κυριαρχούν στη ζωή μας και έχουν φέρει τις κοινωνίες μας στο χείλος της καταστροφής.
Αν στη δεκαετία του '80 το "Love Like Blood" μας στοίχειωσε το "In Cythera" μοιάζει ικανό να πετύχει το ίδιο. Ο Young μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής στις εξαιρετικές μπασογραμμές του αδικοχαμένου Raven,οι υπόλοιποι απλά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και οι Joke δημιουργούν έναν ύμνο αυτοκάθαρσης!Στο "Primobile" μας τα χαλάνε λίγο καθώς η μέχρι εκείνη τη στιγμή πορεία του άλμπουμ δε σε προϊδεάζει για ένα τόσο flat και αδιάφορο τραγούδι.Ευτυχώς ακολουθεί το "Glitch" και έρχονται εικόνες από το "Hossanas From The Basements Of Hell" σε ένα τραγούδι πραγματική καταιγίδα.Το "Trance" αν και δυναμικό ηχεί μάλλον παγερά αδιάφορο και αδικαιολόγητα βαβουριάρικο (για τα δικά μου αφτιά τουλάχιστον).Το άλμπουμ κλείνει με το "On All Hallow's Eve" που ουσιαστικά μοιάζει με έναν ιδιότυπο αποχαιρετισμό (πιθανότατα,με βάση τη θεματολογία,αποχαιρετισμό στον κόσμο που καταστρέφεται). Αργό το τέμπο του και έκδηλη η μελαγχολία του.
Σε μια πιο γενική προσέγγιση το MMXII μοιάζει να είναι η συνέχεια του Absolute Dissent του 2010. Και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα ενιαίο concept αλλά για μια ιδεολογική σύνδεση μεταξύ των δύο άλμπουμ. Οι Killing Joke αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά την μουσική τους ιδιοφυΐα. Εξάλλου δεν τους είναι δύσκολο να το πράξουν. Είναι μια μπάντα που εξακολουθεί να έχει την φλόγα των πρώτων ημερών της και παραμένουν κομιστές της ποιοτικής μουσικής δημιουργίας και του άκρατου προβληματισμού για τον κόσμο γύρω τους. Είναι μια μπάντα που ζει την εποχή της,την παρατηρεί και κοιτάζει με καθαρή ματιά το μέλλον. Είναι μια μπάντα που κατάφερε να βάλει ένα ακόμα σημαντικό κεφάλαιο στην ήδη πλούσια σε μεγαλεία ιστορία της και γι αυτό επιβάλλεται να τους ακούσετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου