Gallon Drunk-The Road Gets Darker From Here (Cloud Hill 2012)

Οι Gallon Drunk ήταν σε όλη την μέχρι τώρα πορεία τους μια μπάντα που προτιμούσε να δίνει βάση στην ουσία της μουσικής και να μένει έξω από το όλο παιχνίδι της δημοσιότητας. Ο James Johnston και η παρέα του αφού ταλαιπωρήθηκαν αρκετά με το να βρουν κάποιο label για το νέο τους άλμπουμ κατέληξαν στην φιλόξενη αγκαλιά της Cloud Hill και όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα του "The Road Gets Darker From Her" έπραξαν πέρα για πέρα σοφά.

Το "You Made Me" που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα τραγούδι που ακούστηκε αρκετά παραέξω,μιας και αποτέλεσε το single-προπομπό αυτού του άλμπουμ.Δυναμική εισαγωγή,κιθάρες απλές αλλά κοφτερές και τα πάντα προδιαθέτουν για μια εξαιρετική συνέχεια.Στο "Hanging On" η αύρα από το προηγούμενο άλμπουμ των Gallon Drunk (το The Rotten Mile του 2007) είναι κάτι παραπάνω από εμφανής σε ένα τραγούδι που αποτελεί το καταλληλότερο ίσως μουσικό χαλί για την καταιγίδα που ακολουθεί,με τα "A Thousand Years" και "Killing Time" να αποτελούν μια πραγματική γροθιά στο στομάχι.Το δίδυμο των Ian White και Terry Edwards δίνει πραγματικά τα ρέστα του όσον αφορά το ρυθμικό κομμάτι,ενώ ο Johnston ακούγεται πραγματικά μπαρουτοκαπνισμένος βάζοντας τον ακροατή στο όλο κλίμα του τραγουδιού.

Μια μπάντα σαν τους Gallon Drunk θα ήταν αδύνατο να μην έχεις καταβολές από την blues μουσική και ακριβώς αυτό κάνει εμφανές μέσα από τους ήχους των "Stuck In My Head" και "The Big Breakdown". Στο πρώτο η συμμετοχή στα φωνητικά της Marion Andrau δίνει ένα διαφορετικό touch στην όλη σύνθεση,ενώ στο δεύτερο οι σαφέστατα πιο κλασσικές blues φόρμες δίνουν την δυνατότητα στον Johnston να παίξει με το τραγούδι στο δικό του ερμηνευτικό γήπεδο.Blues είναι και η διάθεση στο "I Just Can't Help But Stare",με το τραγούδι να είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από τα υπόλοιπα,αλλά να μην στερείται επ ουδενί από τον δυναμισμό τους.Το καλύτερο όμως οι Gallon Drunk μας το φυλάνε για το τέλος με το "The Perfect Dancer" όπου το δίδυμο Johnston-Andrau δίνει έναν ολοκαίνουριο τόνο στην μουσική λογική των Gallon Drunk με την σκοτεινή και αργόσυρτη ερμηνεία του,ενώ η μελωδία είναι άκρως ατμοσφαιρική και ταξιδιάρικη.

Στα τεχνικά του άλμπουμ ο Johann Scheerer που ανέλαβε την παραγωγή κατάφερε να χειριστεί με τρόπο σοφό την οργή  που θέλησε να εκφράσει η μπάντα με τον ήχο της. Άφησε την όποια βρωμιά να εκφραστεί ελεύθερα αλλά δεν άφησε το τελικό αποτέλεσμα να ξεφύγει από τον έλεγχο του.

Σε γενικές γραμμές δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι Gallon Drunk δεν κυκλοφορούν ένα άλμπουμ με καθαρά εμπορικό προσανατολισμό.Δεν το επεδίωξαν ποτέ επομένως γιατί να το κάνουν τώρα;Από την άλλη δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα κλασσικό "Gallon Drunk δίσκο".Το όλο εγχείρημα μοιάζει περισσότερο σαν μια άσκηση δημιουργικής διοχέτευσης θυμού και ενέργειας που μπορώ να πω πως είναι αρκετά επιτυχημένα και δίχως αμφιβολία θα προσφέρει στον ακροατή ένα ποιοτικό και ευχάριστο άκουσμα,αντάξιο της φήμης που οι Gallon Drunk έχτισαν στην πορεία αυτή των 24 ετών που έχουν μέχρι σήμερα. Υπομονή λοιπόν μέχρι τον Αύγουστο και την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ.Αν μη τι άλλο αξίζει τον κόπο!