Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας! Δεν είναι λίγες οι φορές που στην ιστορία της μουσικής εμφανίστηκαν μπάντες που ξόδεψαν όλη τους την δημιουργική ενέργεια στο να συνθέσουν εξαίσια τραγούδια,στο να γράψουν πανέμορφους στίχους,με αποτέλεσμα να μην τους μείνει καθόλου δημιουργική ενέργεια για να εμπνευστούν ένα ωραίο όνομα. Θύματα ακριβώς αυτής της δημιουργικής παγίδας έπεσαν και οι Trailer Thrash Tracys.Πολλοί από εσάς είναι βέβαιο ότι θα επηρεαστείτε από το όνομα αυτού του σχήματος,άλλοι πάλι από το ομολογουμένως κακό εξώφυλλο,όσοι όμως παραμείνετε πιστοί στην ουσία της μουσικής είναι βέβαιο πως θα αποζημιωθείτε και με το παραπάνω.
Οι Trailer Thrash Tracys είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς του Jimmy Lee και της Suzanne Aztoria,ενός ζευγαριού από το Λονδίνο που δεν φοβάται να πειραματιστεί μουσικά,παραδίδοντας σε εμάς ένα άλμπουμ που έχει πολλά να μας πει! Η μουσικής τους ιντριγκάρει,βρίθει πειραματισμών και καταλήγει να εντυπωσιάζει υπερκαλύπτοντας την εμφανέστατα κακή πρώτη εικόνα που δίνει το όνομα τους.
Μουσικά μέσα από δέκα συνθέσεις καταφέρνουν να κερδίσουν κάθε ανυποψίαστο και υποψιασμένο ακροατή. Απλές κιθαριστικές μελωδίες,μελωδικές μπασογραμμές, drumming διόλου πολύπλοκο και παραγόμενο από ένα απλό drum machine και η γλυκιά και χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις φωνή της Aztoria συνθέτουν ένα άκρως γοητευτικό σκηνικό.
Είναι σίγουρο πως το “Rolling Kiss The Universe” αποτελεί την πλέον δύσκολη εισαγωγή για ένα άλμπουμ, αλλά πιστεύω ότι βάση της διάρκειας του δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα απλό εισαγωγικό θέμα που μας οδηγεί με τρόπο μελωδικό στο πραγματικά υπέροχο “You Wish You Were Red”. Μελωδία αργή στα όρια του ερωτισμού, με άκρως pop αισθητική και ένα αποτέλεσμα που είναι δύσκολο να μην σε γοητεύσει. Το “Dies in 55” που ακολουθεί μοιάζει να έχει μια πιο anthemic προσέγγιση, δεν ξεφεύγει όμως από τις απαλές μουσικές φόρμες (πράγμα που μεταξύ μας δεν είναι διόλου ενοχλητικό).Σαφώς πιο μυστηριακό το “Engelhardt’s Arizona” με μια πραγματικά ακατανόητη μουσική που παίρνει όμως πόντους ποιότητας χάρη στα bongos που κυριαρχούν στο backround.Τα “Los Angered” και “Starlatine” δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα. Καλοπαιγμένη dream-pop αλλά χωρίς το στοιχείο εκείνο που θα τα κάνει προσιτά στον ακροατή. Κάπου εκεί όμως έρχεται το “Candy Girl” για να επαναφέρει την τάξη. Με πιο soundtrack προσανατολισμό και με φωνητικά σχολής Kim Gordon είναι σχεδόν αδύνατο να μη σε καθηλώσεις το άκουσμά του. Οι πιο κολλημένοι λεπτομέρεια δώστε βάση στην εξαιρετική μπασογραμμή του,η οποία κλείνει το μάτι στον Angelo Badalamenti,και φέρνει στο νου κάτι από ατμόσφαιρα ταινιών του David Lynch.
Dream-pop στα καλύτερα της και στο “Strangling Good Guys”,και αν κάποιοι βιαστούν να το χαρακτηρίσουν μονότονο ας κλείσουν τα μάτια κι ας αφεθούν στον ήχο του. Στις δύο τελευταίες στροφές αυτού του άλμπουμ η κατάσταση δεν διαφοροποιείται σημαντικά. Τόσο το “Black Circles” όσο και το “Turkish Heights” δεν ξεφεύγουν από τις pop φόρμες και δεν έχουν να μας δώσουν κάποια μουσική έξαρση και έξαψη.
Σε γενικές γραμμές το Ester έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα pop άλμπουμ. Είναι παιχνιδιάρικο, ενίοτε διεστραμμένο και σίγουρα δεν αποτελεί το ευκολότερο άκουσμα για κάποιον που είναι εκτός αυτής της μουσικής. Καταφέρνει όμως, μέσα από αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά να γοητεύσει και να βάλει στο τριπάκι του αυτούς που έχουν τη διάθεση να ψαχτούν σε ένα νέο άκουσμα. Η όλη ακρόαση του αποτελεί σίγουρα μια μοναδική πρόκληση που στο φινάλε θα σε κάνει να ξεχάσεις την αθλιότητα του ονόματός τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου