Widospeak-Widowspeak (Captured Tracks 2011)

Κάποιες μπάντες δεν καταφέρνουν ποτέ να ακουστούν σκοτεινές και μελαγχολικές,άλλες πάλι το καταφέρνουν μετά από χρόνια προσπάθειας και στην περίπτωση μας οι Widospeak μπορούν άνετα να προκαλέσουν τον φθόνο των επίδοξων μελαγχολικών συναδέλφων τους καθώς καταφέρνουν να κλείσουν όλα αυτά τα συναισθήματα μέσα στις μελωδίες του ντεμπούτου άλμπουμ τους.

Το τρίο από το Brooklyn κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να δημιουργήσει ένα άλμπουμ μελαγχολικά νοσταλγικό,το οποίο όμως διατηρεί κάποια στεγανά και δεν αφήνει τον ακροατή να βυθιστεί στην ολοκληρωτική θλίψη. Αντιθέτως φροντίζει να κρατά το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο δημιουργώντας ηχοτοπία που στοιχειώνουν και ακούσματα που ιντριγκάρουν.Η όλη αισθητική του συγκεκριμένου άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί retro μιας και οι μελωδίες του έχουν αυτό το έντονο 50's-early 60's συναίσθημα. Lo-fi παραγωγή,παιχνιδιάρικες κιθάρες,στακάτο drumming και μια χαρακτηριστική teasy γυναικεία φωνή,δημιουργούν ένα ηχητικό αποτέλεσμα τόσο νοσταλγικό και τόσο προσωπικό.Στο σύνολό του το "Widospeak" δεν μοιάζει να έχει κάποια συγκεκριμένη στόχευση. Δεν ασχολείται με κάποια συγκεκριμένη θεματολογία,απλά είναι το όχημα έκφρασης των δημιουργών του και αυτό το στοιχείο της απελευθέρωσης το καθιστά από μόνο του ιδιαίτερα γοητευτικό.

Μέσα σε αυτό το γενικότερο κλίμα απελευθέρωσης υπάρχουν ορισμένα τραγούδια που σίγουρα τραβούν πιο πολύ το ενδιαφέρον του ακροατή.Κι αν το "Puritan" που ανοίγει το άλμπουμ δεν σας εντυπωσιάσει (κακό δικό σας) τραγούδια όπως το "Harsh Realm" (με την πολύ μελαγχολική στιχουργική και την ακόμα πιο "γκρίζα" ερμηνεία της Molly Hamilton),το “In the Pines” με τα πειραματικά κιθαριστικά θέματα του,το western-oriented "Gun shy" και φυσικά το "Nightcrawlers" με την βγαλμένη από την κόλαση κιθάρα του θα σας αφήσουν με μια αίσθηση απόλυτης ικανοποίησης.

Σαν ντεμπούτο το "Widowspeak" δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακό. Δεν είναι το άλμπουμ που θα σε συνεπάρει,αλλά είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας πολλά υποσχόμενης μπάντας που μοιάζει να έχει τον δικό της προσωπικό ήχο. Δεν είναι ένα άλμπουμ τόσο μελαγχολικό που να καταντά απωθητικό. Αντιθέτως διοχετεύει όλη την μελαγχολία του στην δημιουργία ελκυστικών μελωδιών κάνοντας την όλη ακρόασή του ιδιαίτερα ευχάριστη!