Μετά από 3 χρόνια αναμονής,έπειτα από το ομολογουμένως άκρως ενδιαφέρον "Saturdays=Youth",oι Μ83,το project του Anthony Gonzalez,επιστρέφει και μάλιστα με διπλό άλμπουμ,μια κίνηση όχι και τόσο συνηθισμένη,αλλά όπως αποδεικνύεται άκρως προκλητική για τον ακροατή.
Η συνταγή και σε αυτή την κυκλοφορία δεν αλλάζει,απλά καθώς φαίνεται τελειοποιείται!Δύο CD και συνολικά 22 κομμάτια ηλεκτρονικής pop υψηλής ποιότητας και αισθητικής που συνοψίζουν μέσα τους ότι έχει δημιουργήσει ο Gonzalez στο πέρασμα των ετών.Αν μέσα σε όλα αυτά βάλουμε και τις ηχηρές συμμετοχές σε αυτό το άλμπουμ (Zola Jesus,Brad Laner των Medicine,Justin Meldal-Johnsen κ.α) τότε σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία που στοχεύει ψηλά για την φετινή χρονιά.
Σε πρόσφατες δηλώσεις σχετικά με την κυκλοφορία του άλμπουμ (το οποίο θα βγει στην αγορά στις 18 Οκτωβρίου),ο Gonzalez είχε δηλώσει πως τεράστια επιρροή για την δημιουργία αυτού του άλμπουμ υπήρξε το "Mellon Collie and the Infinite Sadness" των Smashing Pumpkins.Βέβαια ούτε ηχητικά,ούτε σε επίπεδο concept πλησιάζει το συγκεκριμένο άλμπουμ,αλλά κατορθώνει με σχετική ευκολία να δώσει στον ακροατή ένα άλμπουμ με δυνατό vibe που ξυπνά τις αισθήσεις!
Στα τεχνικά του στοιχεία το "Hurry Up We're Dreaming" έχει όλα τα στοιχεία ενός concept άλμπουμ με μουσικές γέφυρες μικρής διάρκειας να ενώνουν τις υπέροχες μελωδίες που το απαρτίζουν. Στο πρώτο CD τα συναισθήματα είναι ανάμικτα.Η πρώτη τριάδα με τα "Intro","Midnight City" και "Reunion" είναι ενδεχομένως ότι καλύτερο έχουμε ακούσει ποτέ από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Mind blowing pop με αρκετές δόσεις ηλεκτρισμού (κυρίως χάρη στα κιθαριστικά μέρη) και γενικότερο ηχητικό αποτέλεσμα απείρου κάλλους.Το ακουστικό "Wait" ηρεμεί τις αισθήσεις οδηγεί δυστυχώς όμως στο σχεδόν αδιάφορο "Raconte-Moi Histoire". Τα "Claudia Lewis" και "Soon,my Friend" είναι σαν μια μουσική αναδρομή στα 80's με την στιγμιαία παρέμβαση του εξαιρετικά δυνατού συναισθηματικά "This Bright Flash".
To δεύτερο CD ηχεί σαφέστατα πιο μελαγχολικό,χωρίς όμως να χάνει κάτι από την ποιότητα του.Κι αν το " My Tears Are Becoming a Sea" αποτελεί ένα μανιφέστο νοσταλγίας και μελαγχολίας με το "New Map" καταγράφεται η κορυφαία,κατά την ταπεινή μου γνώμη στιγμή του άλμπουμ.Από εκεί και πέρα το άλμπουμ θυμίζει εντονότατα το "Saturdays=Youth" σε μια πιο τελειοποιημένη version με τα "Steve McQueen" και "Echoes of Mine" σίγουρα να ξεχωρίζουν.
Το να δημιουργείς ένα διπλό άλμπουμ ενέχει πάντα μια μεγάλη δόση ρίσκου. Πάντα κινδυνεύεις να χάσεις μέσα από την ποσότητα την πραγματική ποιότητα,αλλά ευτυχώς οι M83 καταφέρνουν με το "Hurry Up We're Dreaming" να πετύχουν μια σχεδόν ιδανική ισορροπία. Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία πιστή στην αισθητική του συγκροτήματος και ένα άλμπουμ που θα παίξει στην λίστα με τα κορυφαία της φετινής χρονιάς. Για όσους δεν το έχουν ήδη γευτεί,υπομονή μέχρι τις 18 Οκτωβρίου!
Μου την έσπασες που λες αδιάφορο το Raconte-Moi Histoire. χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοβαρά τώρα πολύ όμορφος δίσκος ρε.Καταφέρνει και σε κρατάει αφοσιωμένο από τη πρώτη του ακρόαση χωρίς να κουράζει (αν και διπλός).
Ευτυχώς ελπίζω να μην στην έσπασα και στα υπόλοιπα.Προσωπικά μου φάνηκε κομματάκι πιο αδύναμο σε σχέση με τα άλλα που αναφέρω!
ΑπάντησηΔιαγραφή