Το ότι ο Brett Anderson είναι ένας χαρισματικός τραγουδοποιός νομίζω πως δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Μας έχει καταθέσει πολλάκις τα διαπιστευτήρια του τόσο μέσω των Suede όσο και μέσα από τις προσωπικές του δουλειές.Το "Black Rainbows" είναι η νέα του προσωπική δουλειά και για μία ακόμη φορά κατάφερε να με αφήσει με το στόμα ανοικτό.Πρόκειται για ένα άλμπουμ που δείχνει το ανήσυχο πνεύμα του καλλιτέχνη,καταφέρνει να βγάλει έναν έντονο συναισθηματισμό και καταφέρνει μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στην ένταση και την μελωδία.
Στο κομμάτι των συνθέσεων και των ενορχηστρώσεων πραγματικά βγάζω το καπέλο στους δημιουργούς αυτής της δουλειάς.Δυνατές,μα όχι άγριες,ηλεκτρικές κιθάρες,εξαιρετικές μπασογραμμές και drumming δυναμικό δημιουργούν μελωδίες συμπαγείς που κατακτούν τον ακροατή. Μια κατάκτηση που γίνεται ολοκληρωτική όταν σε όλα αυτά προστεθεί και η μαγευτική φωνή του Anderson που δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνειών με την γεμάτη ερωτισμό και συναίσθημα φωνή του.
Ξεκίνημα στο άλμπουμ με το "Unsung" που μας δείχνει από πολύ νωρίς τις προθέσεις του καλλιτέχνη! Χαλαρό και νοσταλγικό στο ρυθμό του εισαγάγει τον ακροατή με όμορφο τρόπο σε όλο αυτό που θα επακολουθήσει.Συνέχεια με το "Brittle Heart" (του οποίου το videoclip είχαμε τη χαρά να δούμε σχετικά πρόσφατα) και όπως λέει και ο στίχος του "...all the power,all the passion can be ours tonight...". Απίστευτο τραγούδι σε όλα του τα επίπεδα,γεμάτο νοσταλγία και ερωτισμό.Το "Crash About to Happen" που ακολουθεί σίγουρα δεν θα μπει και στα highlights αυτού του άλμπουμ,αλλά δεν παύει να είναι ένα ανάλαφρο και χαρακτηριστικό του Anderson τραγούδι.Πιο συμφωνικό και σίγουρα πιο ενδιαφέρον το "I Count the Times" που έπεται με την συνοδεία πιάνου,βιολιών και τσέλου να δίνει έναν ωραίο αισθητικό τόνο. Το "Exiles" σκοτεινό και δυναμικό και με απόλυτη βεβαιότητα μέσα στις 3-4 κορυφαίες στιγμές αυτού του άλμπουμ. Με δυναμισμό που αναπτύσσεται σταδιακά σε αρπάζει με τη μία και σε παρασέρνεισ το ρυθμό του.Το "σκοτάδι" συνεχίζεται και στο "This Must be Where it Ends" αλλά σε ρυθμούς σαφέστατα πιο αργούς και πιο ερωτικούς-συναισθηματικούς. Το "Actors" έρχεται για να σημάνει ακόμα μια δυναμική και υπέροχη στιγμή γι' αυτό το άλμπουμ.Ένα τραγούδι που άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει το επόμενο single αυτής της κυκλοφορίας.Αν μπορούσα να δώσω το "βραβείο" του πιο αδιάφορου τραγουδιού,αυτό σίγουρα θα το έπαιρνε το "In The House of Numbers". Σε κάποιους μπορεί να αρέσει,αλλά προσωπικά το βρήκα πληκτικό και παντελώς αδιάφορο.Ευτυχώς το "Thin Men Dancing" μια στροφή πριν το τέλος αποδείχθηκε πολύ πιο ενδιαφέρον. Σκοτεινό,παιχνιδιάρικο και συγκρατημένα δυναμικό ανάβει αρκετά τα αίματα και είναι ουσιαστικά η τελευταία δόση αδρεναλίνης πριν τα "Possession" που κλείνει το άλμπουμ όπως ακριβώς ξεκινά. Αργά,ερωτικά και βαθύτατα συναισθηματικά.
Με το "Black Rainbows" ο Brett Anderson κατάφερε να ενώσει τις δύο καλλιτεχνικές του όψεις. Αυτή των Suede και αυτή των προσωπικών του άλμπουμ. Tο πέτυχε; Κατά την ταπεινή μου γνώμη ναι και μάλιστα σε έναν αρκετά σημαντικό βαθμό. Το "Black Rainbows" πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άλμπουμ που θα κερδίσει με σχετική άνεση τον υποψήφιο ακροατή. Υπομονή σε όσους δεν το έχουν ακούσει μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου που κυκλοφορεί και επίσημα και για τους φανατικούς των Suede υπομονή μέχρι τις ζωντανές εμφανίσεις τους στην Ελλάδα (αν και ομολογώ πως θα ήθελα να δω και solo τον Anderson)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου