Y Niwl – Y Niwl

Θα πρέπει να ομολογήσω ότι αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη της συγκεκριμένης μπάντας και η όποια έρευνα μου σε διάφορα blogs δε με βοήθησε και πολύ,καθώς πέραν της αναφοράς για ένα ΕΡ που έχουν κυκλοφορήσει τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό γι' αυτούς!

Μεταξύ μας κάτι τέτοιο είναι απόλυτα λογικό,γιατί όπως και να το κάνουμε το τελευταίο που περιμένεις από μια μπάντα που έρχεται από την Ουαλία είναι πειραματίζεται με το σχεδόν ξεχασμένο είδος του surf!!!!

Με μια πολύ μεγάλη διάθεση να μας χρονομεταφέρουν πίσω στα 60's οι Y Niwl (το οποίο μεταφράζεται The Fog) μας παραδίδουν ένα άλμπουμ ποτισμένο από τους ήχους των The Chantays, Dick Dale και Del-tones παίζοντας surf γεμάτο όμορφες κιθάρες και παιγμένο με τρόπο "τίμιο" και προσαρμοσμένο στο σήμερα.

Οι εκπλήξεις όμως δεν τελειώνουν εκεί καθώς παίζοντας με τις ιδιομορφίες της Ουαλικής διαλέκτου δίνουν στα τραγούδια τους ονόματα που δεν είναι τίποτα άλλο από τα ονόματα των αριθμών στα Ουαλικά χωρίς όμως να τους χρησιμοποιούν με αυστηρή σειρά.  Το άλμπουμ ξεκινά αρκετά δυναμικά,καθώς τα ‘Undegpump’ και ‘Chwech’  είναι εξαιρετικά μετά όμως έρχεται το ‘Deg’ για να σε προσγειώσει στην σκληρή πραγματικότητα. Ειλικρινά τέτοιους ρυθμούς (σαν αυτούς του Deg εννοώ) είχα να ακούσω από την τελευταία φορά που είδα σκηνή γάμου σε Βρετανική γλυκανάλατη αισθηματική κομεντί. Η συνέχεια ναι μεν είναι καλύτερη,αλλά δεν έχει και κάτι που να ενθουσιάζει.

Τα Saith’και‘Undegdau’ ναι μεν ηχούν πολύ όμορφα δεν αποφεύγουν όμως να γίνουν πολύ βαρετά. Ίδιο το σκηνικό και με το ‘Undegun’ του οποίου ο ηλεκτρισμός μοιάζει προς στιγμήν ικανός να σε σηκώσει και να σε κάνει να χορέψεις στους ρυθμούς του,καταλήγει όμως να σε βιδώνει στην καρέκλα σου και να σε κάνει να σκέφτεσαι τι χαζομάρα πήγες να κάνεις.

Αυτό που δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει είναι το πιασάρικο και νοσταλγικό feeling που έχει αυτή η κυκλοφορία. Ακούγεται επίσης πολύ ωραία αυτή η εκμοντερνισμένη version αυτής της μουσικής,αλλά της λείπει αυτό το κάτι που θα κάνει τον ακροατή να θυμάται αυτή την μπάντα και να θέλει να την ξανακούσει. Και αυτό είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα καθώς η όλη ιδέα είναι λαμπρή και ορισμένα τραγούδια όπως τα ‘Pedwar’ και‘Wyth’ δείχνουν την μεγάλη αγάπη της Ουαλικής αυτής τετράδας για την μουσική. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως οι ηχογραφήσεις του συγκεκριμένου άλμπουμ έγιναν με την χρήση vintage μουσικού εξοπλισμού πράγμα που δίνει πόντους νοσταλγίας και τιμιότητας σε αυτή την κυκλοφορία.

Σε γενικές γραμμές δεν μιλάμε για ένα άσχημο άλμπουμ αλλά για ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο. Δικαιολογία μπορεί να βρεθεί καθώς δεν είναι και το πιο σύνηθες να ακούς μουσική βγαλμένη από τις ηλιόλουστες παραλίες του L.A παιγμένη από τέσσερις τύπους που μεγάλωσαν στα χιονισμένα τοπία της Ουαλίας. Δε μας πειράζει όμως. Είναι ακόμα μια απόδειξη ότι η μουσική δεν έχει σύνορα! Γι' αυτό κι εσείς δώστε τους μια ευκαιρία.