Το Reworks Festival έχει γίνει πλέον θεσμός για τα συναυλιακά δρώμενα της πόλης,προσφέροντάς μας μια πλειάδα φρέσκων αλλά και πιο εγνωσμένης αξίας ονομάτων,σε ένα διήμερο που κάθε χρόνο φροντίζει να επιβεβαιώνει τη φήμη του σαν ένα από τα πιο εναλλακτικά και ενδιαφέροντα festivals στην Ευρώπη.
Μέρα 1η (16 Σεπτεμβρίου 2011)
Λίγο το γεγονός ότι σχόλασα αργά,λίγο το ότι στην πόλη επικρατούσε το χάος (κακώς ενισχυμένο στην φετινή Διεθνή Έκθεση) κατάφερα να αργήσω αρκετά να φτάσω στο χώρο της Βίλκα,όχι όμως τόσο αργά ούτως ώστε να χάσω τα ονόματα που με ενδιέφεραν. Πρώτη στάση (κυρίως με προτροπή της παρέας μου) σε κάποιον για τον οποίο άκουγα πολλά,αλλά δυστυχώς δεν είχα μέχρι τότε την ευκαιρία να ακούσω.Οι Hana (ή μάλλον καλύτερα ο Hana πλέον,καθώς ο Θανάσης Παπαδόπουλος είναι πλέον μόνος του) βρισκόταν επί σκηνής και θα πρέπει να ομολογήσω πως ο αναλογικός του ήχος αρχικά με ξένισε,κατάφερε όμως σταδιακά να με κερδίσει καθώς δημιουργούσε,με σχετική άνεση,ένα πολύ όμορφο μουσικό τριπάρισμα. Βέβαια το γεγονός ότι έπαιξε σε ένα πολύ μεγάλο χώρο (που έκανε τους αρκετούς που θέλησαν να τον ακούσουν να φαντάζουν ελάχιστοι) δημιουργούσε ένα ατυχές αισθητικό αποτέλεσμα,αλλά αυτό διόλου επηρέασε το θετικό πρόσημο της όλης του εμφάνισης. Είμαι βέβαιος ότι θα ακούσουμε πολλά γι αυτόν στο μέλλον.
Αφού περιπλανήθηκα για λίγο στους χώρους της Contemporary Art Gallery ήρθε η ώρα για να ξαναδώ έναν από τους βασικούς λόγους παρουσίας μου στο φετινό Reworks.Κι αν πέρυσι εμφανίστηκαν σαν Djs φέτος οι Kraak and Smaak εμφανίστηκαν σε πλήρη σύνθεση και κατάφεραν με απόλυτη άνεση να ξεσηκώσουν το κοινό που είχε μαζευτεί Atrium Stage του festival.Με σετ γεμάτο μουσικά περάσματα που ακροβατούν ανάμεσα στην ηλεκτρονική μουσική,την jazz,την funk και την soul και με μία άκρως γοητευτική frontwoman (η οποία αν και δεν εμφανίστηκε πολύ επί σκηνής έκοψε ανάσες με την εντυπωσιακή φωνή και εμφάνισή της),η οποία τράβηξε λίγο παραπάνω τα βλέμματα από τον βασικό frontman της μπάντας,κέρδισαν με άνεση και τους πιο δύσπιστους απέναντί τους και μας πρόσφεραν μια ακόμα υπέροχη εμφάνιση που θα μνημονεύεται.
Σαν γνήσιος Έλληνας διπλοπάρκαρα και το τηλέφωνο που μου έγινε για να απομακρύνω το αυτοκίνητό μου με έκανε να χάσω τον Alva Noto,και έτσι βρίζοντας και ρίχνοντας κατάρες περιπλανήθηκα για λίγο ακόμα στην Art Gallery μέχρι να έρθει η ώρα για το δικό μου μεγάλο όνομα της βραδιάς.
Οι Hercules and Love Affair είναι ένα σχήμα το οποίο έχει θέσει νέα standards στους όρους kitsch και σεξουαλικότητα και αυτό ακριβώς φρόντισε να αποδείξουν με την εμφάνισή τους στο φετινό Reworks.Andy Butler και Mark Pistel πίσω από τα decks και τρεις υπάρξεις στα φωνητικά αδιευκρίνιστου φύλου,αλλά απαράμιλλου μουσικού και ερμηνευτικού ταλέντου είναι συστατικά αρκετά για να δυναμιτίσουν την διάθεση του κοινού. Χορός,NY αισθητική και σίγουρα μπόλικη θετική αύρα έκαναν την εμφάνιση των Hercules and Love Affair πραγματικά άξια αναμνήσεων.
Στη συνέχεια επιχείρησα να φτάσω μέχρι το χώρο που έπαιζε η Miss Kittin. Κι αν πέρυσι τα κατάφερα,φέτος κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατο. Είμαι βέβαιος όμως,από τις εικόνες που έβλεπα,πως η Kittin δε δυσκολεύτηκε να ξεσηκώσει πάλι το κοινό της και να δημιουργήσει την γνώριμη ατμόσφαιρά της.
Τελευταίο όνομα για μένα στην πρώτη βραδιά του Reworks ο μοναδικός James Holden και αν και το μουσικό είδος που εκπροσωπεί δεν με συγκινεί,παρόλα αυτά όσο τον παρακολούθησα κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Εξαιρετικές μελωδίες,μπόλικα trippie loops και γενικά μια ταξιδιάρικη αισθητική,προσωπικά με κέρδισε,αλλά αυτό δεν φάνηκε να είναι ικανό να κρατήσει το χώρο εμφάνισής του γεμάτο γεγονός που πραγματικά είναι να σε θλίβει.
Μέρα 2η (17 Σεπτεμβρίου 2011)
Την δεύτερη μέρα του φετινού Reworks ήθελα να την αφιερώσω κατά κύριο λόγο στα Ελληνικά σχήματα που θα εμφανίζονταν στο festival. Γι αυτό το λόγο έφτασα πριν το ξεκίνημα των τρομερών Smokey Bandits. Αυτή η μπάντα πάντα καταφέρνει να με εντυπωσιάσει. Είτε γκαραζάρουν είτε παίζουν αυτό το μίγμα Spaggheti Western μουσικών με μπόλικες δόσεις electronica (όπως έκαναν σε αυτή τους την εμφάνιση) καταφέρνουν να βγάζουν ένα απίστευτο συναίσθημα,μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και είναι σίγουρο πως για μια ακόμα φορά δεν απογοήτευσαν αυτούς που θέλησαν να τους δουν ζωντανά.Διάλειμμα για πανσέτες και σουβλάκια και επιστροφή στο χώρο του festival για την εμφάνιση των Βρετανών Lamb. Το ότι είναι μπαντάρα το ξέραμε. Το ότι η Lou Rhodes θα με άφηνε με το σαγόνι πεσμένο ήταν κάτι που σίγουρα δεν το είχα προγραμματίσει. Εντυπωσιακή τόσο στην εμφάνιση όσο και στην απόδοσή της απέδωσε με τρόπο υπέροχο τις συνθέσεις από το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας,αλλά και μπόλικες συνθέσεις από το παρελθόν τους.Αν έπρεπε να διαλέξω την πιο εκρηκτική εμφάνιση του διημέρου σίγουρα θα επέλεγα αυτή των Lamb,οι οποίοι αν και απέχουν πάρα πολύ από την έκρηξη καταφέρνουν μέσα από τη μουσική τους να δημιουργήσουν έκρηξη συναισθημάτων και ένα υπερπλήρες μουσικό τριπάρισμα. Προσωπικά χάρηκα,που έστω και αργά,κατάφερα να τους δω και επί σκηνής.
Την εμφάνιση των My Wet Calvin την περίμενα ανυπόμονα. Έχοντας ακούσει τη μουσική τους μου είχε δημιουργηθεί η περιέργεια να τους δω ζωντανά. Η μπάντα που καταφέρνει να ντύνει μουσικά τα ομορφότερα παραμύθια,ανέβηκε επί σκηνής με τα γνωστά κουστούμια της και μας πλημμύρισαν με υπέροχες indie pop μελωδίες. Είναι πραγματικά άδικο τέτοιες εξαιρετικές μπάντες να μην τυγχάνουν προβολής από τα εγχώρια μουσικά έντυπα και portals την ίδια στιγμή που στηρίζουν μανιωδώς άλλα ποιοτικά μεν,αλλά πλέον πολύ μοδάτα σχήματα του εξωτερικού.
Και ακριβώς σε αυτό που αναφέρω παραπάνω έρχεται και κολλάει η εμφάνιση των Karuan & Band. Είχα ακούσει και είχα διαβάσει τόσα πολλά γι αυτούς,γνωρίζω κόσμο που ήθελε πάρα πολύ να τους δει ζωντανά και κατάφεραν με χαρακτηριστική άνεση να με ξαναστείλουν στην καντίνα για σουβλάκια! Εντελώς αδιάφορη η Balcan jazz που εκπροσωπούν και η οποία σε κάποιες στιγμές άγγιξε τα όρια μπουζουκλερί. Άκρως αδιάφοροι και άνοστοι!
Ευτυχώς οι Felizol & The Boy κάθε άλλο παρά αδιάφοροι ήταν.Τα beats να βαράνε κυριολεκτικά στην καρδιά σου και η tech house που παίζουν να ηχεί κατά διαστήματα σαν το soundtrack του εφιάλτη μας. Δύο ταλαντούχοι μουσικοί και ένα όχι και τόσο υποψιασμένο κοινό που δεν ήταν λίγες οι φορές που έμοιαζε αποσβολωμένο από αυτό που έβλεπα να εκτυλίσσεται μουσικά μπροστά του. Δυστυχώς το σκληρό εργασιακό μου ωράριο δεν μου επέτρεψε να κάτσω παραπάνω στον χώρο του festival και κάπου εκεί το Reworks Festival του 2011 έληξε για μένα.
Στα θετικά του φετινού Reworks η σαφέστατα καλύτερη οργάνωση και η πολυμορφικότητα των καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν. Στα αρνητικά το γεγονός ότι ο κόσμος,τουλάχιστον στα δικά μου μάτια,φάνηκε να μην αγκαλιάζει την φετινή προσπάθεια. Σαφέστατα λιγότερο το κοινό σε σχέση με πέρυσι,αλλά ευτυχώς αρκετά ενθουσιώδες δημιούργησε μια αρκετά καλή ισορροπία. Αρνητικό επίσης το γεγονός ότι ο χώρος της Contemporary Art Gallery μειώθηκε. Πραγματικά κρίμα καθώς από αυτά που είδα το ταλέντο και η δημιουργία πραγματικά περισσεύουν σε αυτή την πόλη. Και φυσικά το μεγαλύτερο μείον της βραδιάς ο απίστευτος ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ που πετάχτηκε από το πουθενά και χοροπηδούσε πάνω μου προκαλώντας την απώλεια μιας ολόκληρης κάρτας μνήμης γεμάτης φωτογραφίες κυρίως από την 2η μέρα του festival.
Αναμονή μέχρι το 2012 και το επόμενο Reworks Festival το οποίο,είμαι βέβαιος από τώρα, θα κάνει ένα ακόμα βήμα μπροστά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου