Morcheeba-Blood Like Lemonade (PIAS 2010)

Τελικά αποδεικνύεται πως όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος. Το 2003 οι δρόμοι των Morcheeba και της τραγουδίστριας τους Skye Edwards χώρισαν και η μπάντα άρχισε να παίρνει σιγά σιγά την κάτω βόλτα.

Η αντικαταστάτρια της Daisy Edwards των Noonday Underground κράτησε μόνο για ένα άλμπουμ,ενώ στο Dive Deep που ακολούθησε αποφάσισαν να κάνουν ένα αποτυχημένο,όπως αποδείχθηκε πείραμα,με την συμμετοχή διαφορετικών καλλιτεχνών στα φωνητικά.

Μετά από 7 χρόνια η Edwards επανενώθηκε με τους αδερφούς Godfrey και μοιάζει σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Όλα όσα έκαναν τους Morcheeba διάσημους την δεκαετία του '90 είναι εδώ. Τα αιθέρια φωνητικά,τα ταξιδιάρικα μουσικά ηχοτοπία και η lounge pop λογική κυριαρχούν και πάλι,αυτό όμως φαντάζει ικανό είτε να τους εκτοξεύσει πάλι ή να τους καταποντίσει ολοκληρωτικά

Το Blood Like Lemonade ακούγεται ποιοτικό,είναι όμως ικανό να τους πάει ένα σκαλί πιο πάνω; Όπως αναρωτήθηκαν πολλοί και με άλλες με κυκλοφορίες-επιστροφές και από άλλα συγκροτήματα (βλ. Faithless), ήταν απαραίτητο για τους Morcheeba να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ εν έτι 2010; Είχαν να παρουσιάσουν κάτι νέο ή αναλώθηκαν στην νοσταλγία τους για το παρελθόν; Είναι βέβαιο πάντως πως οι παλιοί fans του συγκροτήματος δεν θα απογοητευθούν

Είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπεις την Skye Edwards να επιστρέφει στην μπάντα που την ανέδειξε,είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις μια μπάντα να ξαναπαίρνει πνοή ζωής εκεί που έμοιαζε να αργοπεθαίνει,αλλά σίγουρα το Blood Like Lemonade δεν είναι το άλμπουμ που θα αλλάξει τη ζωή του ακροατή. Σίγουρα θα του κρατήσει πολύ καλή συντροφιά καθ όλη την διάρκειά του,και μεταξύ μας μερικές φορές αυτό και μόνο αυτό είναι αρκετό για να προσφέρει απόλαυση!

Jonsi-Go (Parlophone 2010)

Η τελευταία κυκλοφορία των Sigur Ros ήταν σίγουρα ότι πιο εμπορικό είχαν κάνει μέχρι σήμερα. Η μπάντα έμοιαζε να συμβιβάζεται και να πλησιάζει ηχητικά σε κάτι που ήταν πιο pop. Ακόμα και στο τραγουδιστικό κομμάτι ο frontman της μπάντας,Jonsi Birgisson,τραγούδησε με Αγγλικό στίχο στο κομμάτι All Alright. Αυτό πιθανώς ξένισε όλους όσους είχαν συνηθίσει και αγαπήσει τους Sigur Ros μέσα από την παράξενη αύρα των στίχων τους (Το να τραγουδάς εξάλλου στα Ισλανδικά έχει όπως και να το κάνουμε μια κάποια μαγεία).

Στο προσωπικό του δίσκο με τον τίτλο Go ο Jonsi συνεχίζει να τραγουδά με Αγγλικό στίχο! Αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους,σίγουρα όμως δίνει στον ακροατή την δυνατότητα να εντρυφήσει περισσότερο στο νόημα των τραγουδιών,εάν και εφόσον καταφέρει να μην ταξιδέψει σε αυτό το ονειρικό ταξίδι που σε πάει η μαγική και διαρκώς εναλασσόμενη φωνή αυτού του ομολογουμένως χαρισματικού τραγουδιστή.

Πολλοί μέσα από τραγούδια όπως το εξαιρετικό Boy Lilikoi θα ανακαλύψουν την παιδική τους αθωότητα και θα δουν μια εντελώς αγαθή προσέγγιση της ζωής. Η φωνή και η μουσική μοιάζουν να χάνουν το μέτρο και να παρασύρονται σε ένα ταξίδι αναδρομή στο παρελθόν κάνοντας την pop ίσως για πρώτη φορά να ηχεί τόσο υπέροχη. Στο ίδιο στυλ και το εναρκτήριο τραγούδι Go Do στο οποίο η χρήση οργάνων όπως φλάουτο και πίκολο προσδίδουν στη ούτως ή άλλως καταπληκτική ερμηνεία του Jonsi μια πιο μυστηριακή χροιά. Άλλα πάλι τραγούδια,όπως το Animal Arithmetic, έρχονται να μας βγάλουν από τον κόσμο του ονείρου και να μας εισαγάγουν στο πάρτυ που λέγεται "Χαρά της ζωής".

Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία αυτού του καταπληκτικού δίσκου έχει ο συνθέτης Nico Muhly. Ο εν λόγω κύριος καταφέρνει σε κομμάτια,όπως το Tornado, να δημιουργήσει ένα καταπληκτικό ηχητικό τοπίο να μας παρουσιάσει έναν ήχο ο οποίος μοιάζει να είναι πολύ κοντά στον παραδοσιακό ήχο των Sigur Ros,έχοντας όμως μια εντελώς δική του δυναμική και ποιότητα.Η συμβολή του Muhly γίνεται ακόμα πιο αισθητή στα Grow Till Tall & Hengilas. Σε αυτά απουσιάζει η ζωντάνια του Animal Arithmetic και Around Us και ένας πιο καταθλιπτικός ήχος παίρνει τη θέση τους. Μέσα από αυτές τις εναλλαγές συναισθημάτων και ήχων ο Jonsi τη μια ηχεί σαν άγγελος οδηγώντας τον ακροατή στην κορύφωση και την άλλη τον ρίχνει στα Τάρταρα με τον σχεδόν πένθιμο τόνο του.

Το Go σίγουρα αποτελεί ένα ιδιοφυές μουσικό πόνημα το οποίο δεν διστάζει να μας δώσει απλόχερα την ομορφιά και την ενέργεια του σε κάθε δευτερόλεπτο. Είναι γεμάτο ψυχή,αθωότητα,λύπη και φαντασία. Είναι ένας δίσκος που κάνει ακόμα και τον πιο δύσπιστο να πιστέψει στην ομορφιά της ζωής!

Cocorosie-Grey Oceans (Sub Pop 2010)

Οι αδερφές Cassady σίγουρα αποτελούν μια ιδιάζουσα περίπτωση μουσικών και σε αυτήν την τέταρτη κυκλοφορία τους,και πρώτη τους για το label της Sub Pop,έρχονται για να το επιβεβαιώσουν.
Το Grey Oceans είναι ένα αλμπουμ διαποτισμένο με την παιδική αφέλεια,την αθωότητα και τους ψιθύρους των ονείρων έτσι όπως του μάθαμε όλοι από την μουσική της Bjork,καταφέρνει όμως όχι απλά να μην την αντιγράφει αλλά να την εκτινάσει σε μια καινούρια διάσταση!
Η Bianca αναλαμβάνει κατά κύριο λόγο τους στίχους και η Sierra έρχεται να ντύσει με την βελούδινη φωνή της την ΄"παιδική" αυτή ποίηση. Η παραγωγή κρυστάλλινη,και οι εικόνες θανάτου,θλίψης,μετάνοιας και ονειροβασίας διάχυτες και στα 11 τραγούδια που αποτελούν το Grey Oceans. Δίχως να προσπαθήσουν πολύ οι αδερφές Cassady καταφέρνουν να μας ταξιδέψουν στον δικό τους κόσμο ένα κόσμο όπου κυριαρχούν νεράιδες και άλλα πλάσματα των παραμυθιών. Ένας ύμνος στα όνειρα το οποίο αξίζει να φτάσει στα αυτιά κάθε ακροατή που σέβεται τον εαυτό του!

Red Sparowes-The Fear is Excruciating,But Therein Lies the answer (Sargent House/Venerate Industries 2010)

Πριν την ακρόαση αυτού του δίσκου ήμουν βέβαιος πως ένας κούκος δεν είναι ικανός να φέρει την άνοιξη στα μουσικά δρώμενα. Μετά το πέρας της ακρόασης ήμουν βέβαιος 100% πως τα πέντε κόκκινα σπουργίτια από την Καλιφόρνια είναι ικανά και με το παραπάνω να την φέρουν!

Οι Red Sparowes είναι βέβαιο πως σε αυτή την κυκλοφορία δεν αστειεύτηκαν καθόλου. Διατηρώντας τον μεστό Αμερικάνικο ήχο τους και εμπλουτίζοντας τον με μελωδίες σκοτεινές και μακρόσυρτες βασισμένες σε δυνατές κιθάρες,βαρύ μπάσο,και δυνατά τύμπανα κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ απομακρυσμένο από την λογική του concept που έμοιαζαν να έχουν περασμένες κυκλοφορίες τους καθώς κάθε τραγούδι από μόνο του είναι μια αυτοτελής ιστορία. Επίσης φρόντισαν να αποστομώσουν όλους όσους τους κατηγορούσαν για έλλειψη φαντασίας στη μουσική τους και μονολιθικό ήχο με μελωδίες που καρφώνονται στο μυαλό του ακροατή.

Οι Red Sparows κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ το οποίο εντρυφεί στα σκοτεινότερα βάθη της ανθρώπινης ψυχής,ένα άλμπουμ γεμάτο πίστη,αλήθεια,συνοχή που σκοπό έχουν μας οδηγήσουν στην πραγματική κατανόηση του κόσμου γύρω μας. Μέσα από μια σειρά μεταφορών και ηχοχρωμάτων οι Red Sparowes συνέθεσαν σίγουρα το κορυφαίο ως τώρα άλμπουμ τους και πιθανώς ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του έτους!

Male Bonding-Nothing Hurts (Sub Pop 2010)

Αν και δύσκολα εντυπωσιάζομαι από ντεμπούτα συγκροτημάτων θα πρέπει να ομολογήσω πως στην συγκεκριμένη περίπτωση η Sub Pop χτύπησε φλέβα! Το Λονδρέζικο αυτό τρίο που ρούφηξε ως το μεδούλι τις μουσικές συγκροτημάτων όπως οι Ηusker Du,Japandroids και Minutemen κατάφερε να δημιουργήσει ένα δίσκο ο οποίος ομολογουμένως με εφτασε στα ίδια οργασμικά επίπεδα με ένα άλλο κορυφαίο μουσικό πόνημα,το Nouns των No Age από τη χρονιά του 2008 και πλησίασε την μουσική του Rip it off από τους Times New Viking.

O lo-fi fuzzαριστός ήχος τους ίσως κάνει τη μουσική τους να ακούγεται ξένη προς το ευρύ κοινό,σίγουρα όμως δίνει έναν αέρα φρεσκάδας στα μουσικά δρώμενα καθώς δεν προσπαθούν να δώσουν στον ακροατή μελωδίες εύπεπτες με riffs ή refrain που θα σε κολλήσουν,αλλά με ολόκληρες συνθέσεις που θα σε καθηλώσουν.

Το Nothing Hurts είναι σίγουρα ένα άλμπουμ που θα διχάσει. Οι λάτρεις του pop-punk και Indie ήχου θα το λατρέψουν ακόμα κι αν σε κάποια σημεία του προκαλεί ενοχλήσεις! Οι υπόλοιποι απλά θα το απορρίψουν (αλλά πιστέψτε με αυτοί θα χάσουν)! Είναι όμως σχεδόν βέβαιο ότι μελλοντικά θα δούμε και άλλα τέτοια "θαύματα"¨από την εν λόγω μπάντα. Το μόνο που μένει είναι αν ελπίσουμε να μην μείνουν δέσμιοι των επιρροών τους,αλλά να εξελίξουν την ήδη "περίεργη" μουσική τους.

Joensuu 1685-Joensuu 1685 (Bone Voyage 2010)

Το πρώτο πράγμα που σου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν έρχεσαι σε επαφή με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι το παράξενο όνομα της μπάντας. Η εξήγηση όμως για αυτό είναι εξαιρετικά απλή! Η Joensuu 1685 είναι μια Φινλανδική μπάντα η οποία δημιουργήθηκε στο Ελσίνκι το 2007 από τα αδέρφια Marcus Joensuu και Mikko Joensuu καθώς και από τον Risto Joensuu ο οποίος κατά διαβολική σύμπτωση δεν έχει καμιά συγγένεια με τους δύο πρώτους!

Το ομόνυμο άλμπουμ τους αποτελεί την δεύτερη επίσημη κυκλοφορία τους (προηγήθηκε το 7" Sick City to 2008) και είναι βέβαιο πως χρήζει ενδελεχούς ακροάσεως! Ο ήχος τους αποτελεί,δίχως αμφιβολία, ένα περίεργο κράμα ψυχεδελικής μουσικής φορτωμένης με διαστημικά feedbacks και θόρυβο στα όρια της ενόχλησης συνδυασμένα με ιδιαίτερα βαριές μπασογραμμές,εκκλησιαστικά όργανα,στοιχεία από blues garage επιρροές καθώς και ψήγματα επηρρεασμού από shoegaze μπάντες των αρχών της δεκαετίας του '90 (My bloody Valentine)

Το μίγμα αυτό ακούγεται κάπως ανορθόδοξο και σίγουρα θα ηχήσει πολύ περίεργα στα αυτιά του μη υποψιασμένου ακροατή. Το βέβαιο όμως είναι ότι κάτω από αυτόν τον επιφανειακά "δύσκολο" ήχο κρύβονται καντάρια μουσικής φαντασίας και ιδιοφυίας. Ακούστε τραγούδια όπως το "(Υou Shine) Brighter Than Light" και θα ανακαλύψετε του λόγου το αληθές.

Επίσης μπορείτε να βρείτε στο internet την εξαιρετική διασκευή που έχουν κάνει στο "I'm on Fire" του Bruce Springsteen.