Όταν πριν από δύο χρόνια έγραφα την κριτική για το ντεμπούτο των Motorama,το εκπληκτικό Alps,είχα πει ότι αυτή η μπάντα μας επιφυλάσσει πολλά και θαυμαστά για το μέλλον.Αυτή η μίξη της σύγχρονης pop με τον post-punk των 80's και αυτή η τρομερή ενέργεια που έβγαζαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις (που ουκ ολίγες φορές ήταν σαν μια χρονομηχανή αναμνήσεων) ήταν στοιχεία που έδειχναν μια μπάντα που θα μεγαλουργήσει.Ερχόμαστε στο σήμερα και έχω μπροστά μου την νέα τους δουλειά με τον τίτλο Calendar.Αυτή τη φορά δεν μιλάμε για ένα αυτοχρηματοδοτούμενο άλμπουμ αλλά για μια δουλειά που βγαίνει μέσα από δισκογραφική εταιρεία,την Γαλλική Talitres. Η μαγεία όμως δεν χάθηκε ούτε τώρα από τον ήχο τους.
Πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα υβρίδιο των Joy Division όπως πολλοί τους είχαν χαρακτηρίσει στο ξεκίνημα τους,αλλά με μια μπάντα που εμφανίζει ένα μοναδικό προσωπικό στοιχείο και μια απίστευτη ωριμότητα στον ήχο της.Αυτό γίνεται ξεκάθαρο ήδη από τις πρώτες νότες του "Image" που ανοίγει το άλμπουμ.Η μελωδία και τα χρώματα απευθείας σε πλημμυρίζουν ενώ η φωνή του Vlad ακούγεται τόσο μα τόσο μοναδική.Το "White Light" ανεβάζει σαφέστατα τις ταχύτητες,μα δεν υστερεί ούτε στο ελάχιστον σε μελωδικότητα.Η δυάδα των "To The South" και "Rose in The Vase" μας είναι γνωστή μιας και ήταν τα πρώτα τραγούδια από αυτό το άλμπουμ που είδαν το φως της δημοσιότητας,και η ποιότητα τους είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Το πρώτο γρήγορο στην μελωδία του,ένα πραγματικό pop διαμάντι που αβίαστα σε κάνει να χορέψεις στο ρυθμό του,ενώ το δεύτερο με μια σαφώς πιο ξεκάθαρη post-punk αισθητική λειτουργεί σαν μια πραγματική κιβωτός αισθήσεων και εικόνων.Στο "In Your Arms" μπορούμε
να παρατηρήσουμε και κάποια folk στοιχεία,ενώ στο "Young River" άγνωστο το γιατί μου ήρθε απευθείας στο μυαλό η εικόνα των Camera Obscura.
Με το "Sometimes" οι Motorama μας κάνουν ξεκάθαρο πως ο ήχος του ντεμπούτου τους δεν εγκαταλείφθηκε.Οι ρυθμοί πέφτουν κάπως στο "Two Stones" και ίσως να έχουμε να κάνουμε με την πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ (κάποτε θα ερχόταν κι αυτή),αλλά ευτυχώς το "Scars" που ακολουθεί έρχεται να αποκαταστήσει την τάξη.Το άλμπουμ κλείνει με το "During The Years",ένα πραγματικά υπέροχο τραγούδι. Λίγο η επιρροή από Joy Division,λίγο ο αέρας των Cure και λίγο οι μαγικές μουσικές πινελιές των ίδιων των Motorama συνθέτουν ένα εξαιρετικό pop τραγούδι που δεν θα μπορούσε να κλείνει καλύτερα μαι τέτοια κυκλοφορία.
Οι Motorama επέστρεψαν ξεκινώντας ακριβώς από εκεί που μας είχαν αφήσει με το Alps. Μουσικά και συνθετικά πιο ώριμοι,αλλά με διάχυτη εκείνη την παιδική αθωότητα που κάνει τα τραγούδια τους μοναδικά.Νοσταλγικοί,μελωδικοί,γεμάτοι με εικόνες και συναίσθημα έρχονται να φέρουν την Άνοιξη λίγο πριν τον επερχόμενο Χειμώνα και ευτυχώς είναι ίσως η μοναδική μπάντα που ξέρει να κάνει κάτι τέτοιο τόσο καλά.Το δικό μου ερώτημα για το καλύτερο άλμπουμ του 2012 απαντήθηκε.Ακούστε το Calendar και είμαι βέβαιος ότι θα έχετε κι εσείς την δική σας απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου