Morrissey-Kristeen Young (Θέατρο Λυκαβηττού 16.07.2012)

Το είχα δηλώσει απερίφραστα σε γνωστούς και φίλους ότι θα πήγαινα να ξαναδώ τον Morrissey.Το να δω ζωντανά αυτόν τον υπέροχο performer με το Ιρλανδικό αίμα και την Αγγλική καρδιά είναι ένα είδος προσκυνήματος,δεν αντιλήφθηκα όμως έγκαιρα πως παρατρίχα να γίνω ο ίδιος "μάρτυρας" σε αυτό το παράξενο (και το λέω κομψά) από όλες τις απόψεις live.

To ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού,το ξέραμε ότι για να ανέβουμε στο θέατρο του Λυκαβηττού έπρεπε να έχουμε κάνει προπόνηση στην ορεινή πεζοπορία στον Όλυμπο,περιμέναμε όμως παρόλα αυτά να δούμε μια πιο υποφερτή κατάσταση στην κορυφή. Αντ' αυτού απόλυτο χάος. Με την Kristeen Young επί σκηνής και χιλιάδες κόσμου σε μια ατελείωτη ουρά έξω από το θέατρο να περιμένει σε συνθήκες τριτοκοσμικές να μπει.Τα νεράκια που είχαμε μαζί μας προλάβαμε να τα πιούμε πριν μας τα πάρουν στην είσοδο,αλλά η δίψα τελικά μας έφαγε μιας και το να πάρεις κάτι δροσιστικό από το μπαρ της συναυλίας απαιτούσε ικανότητες,θράσσος και γηπεδική μαγκιά!Παραβλέπουμε και το γεγονός ότι κινδυνέψαμε να πεθάνουμε από αφυδάτωση στην Αθήνα του 2012 και περνάμε στην ουσία του live.

Όποιος πει ότι ο Morrissey δεν είναι ένας εξαιρετικός performer,μάλλον έχει ελάχιστη σχέση με το σπορ που λέγεται μουσική.Ιδιόρρυθμος; ναι είναι. Σπαστικός; ναι είναι. Αλλά είναι και προικισμένος με μια απίστευτα αισθαντική φωνή που θες δεν θες σε ταξιδεύει.Το ξεκίνημα ονειρικό με τις νότες του How Soon Is Now? να με διαπερνούν κυριολεκτικά σαν ηλεκτρικό ρεύμα,και εκεί που έχω χαθεί τραγουδώντας,σκάει και το You Have Killed Me να με στείλει αδιάβαστο.Ευχάριστη έκπληξη το I'm Throwing My Arms Around Paris και χαμόγελο ικανοποίησης στο You're The One For Me Fatty (ξέρεις εσύ).Και εκεί που λες ότι θα ανέβουν οι ρυθμοί και θα ξεχάσουμε όλο το άθλιο της διοργανώσεως,ξεκινά η κοιλιά,μια κοιλιά τεράστια σε διάρκεια,με τραγούδια όχι κακά (γιατί κανένα τραγούδι του Moz δεν μπορείς να το πεις κακό),αλλά τραγούδια που παρέπεμπαν σε τσάι δεσποινίδων ή σε φιλανθρωπικό γκαλά. Το αργό τέμπο γινόταν ολοένα και πιο αργό και ουσιαστικά μονάχα ορισμένοι dedicated fans έδειχναν να το διασκεδάζουν.Ευτυχώς την μονοτονία την έσπασε λίγο το απαράμιλλο Βρετανικό φλέγμα του Morrissey με την αναφορά στη Βασίλισσα ("Greeks, so beautiful, so bronzed. And what do we have, apart from your marbles? There are more stolen goods in Buckingham Palace than anywhere else in the world") με την αναφορά τους σε εμάς τους ευχάριστα γεμάτους ("If someone feels embarrased after the next song... then I will be ... glad!",πριν το you're The One For Me Fatty),με το πουκάμισο που πέταξε και ομολογώ πως μπήκα και εγώ στο πειρασμό να χιμήξω και με την αθάνατη Ελληνική καγκουριά (ήρθες να δεις τον Moz βρε κατσικόβλαχε και κουβαλούσες φανέλα του Ολυμπιακού μαζί σου;).Από εκεί και πέρα το live κινήθηκε υποτονικά μέχρι το άκρως αναμενόμενο κλείσιμο με το "Still Ill" να με μεταφέρει χρόνια πίσω,στην πρώτη φορά που τον είδα (τότε που μέσα στη λόξα μου κουβάλησα ένα μάτσο γλαδιόλες στην κωλότσεπη).

Γενική εικόνα; Ένας Morrissey εκπληκτικός,παραστατικός σε κάθε ερμηνεία του και ένας πραγματικός πλανευτής του κοινού,μια εξαιρετική κυρία στην κιθάρα (θα σκάσω αν δε βρω το όνομα της),ένα εντελώς παράξενο setlist και μια αθλιότατη διοργάνωση. Και μιας και ανφέρθηκα στη διοργάνωση ας γίνω πολύ κακός.Θεωρώ αδιανόητο να είμαστε στο 2012 και να μην έχουμε κατανοήσει την έννοια του sold out.Ο Λυκαβηττός είτε μας αρέσει είτε όχι χωράει πάνω κάτω 5.000 κόσμο. Δεν μπορείς στο βωμό του κέρδους να στοιβάζεις σαν τα ζώα 7.000 κόσμο και σαν να μην έφτανε αυτό να ανοίγεις στις 23:00 την πόρτα για να μπει όποιος τζαμπατζης θέλει. Αυτός που έδωσε τα 35 euro,τα έδωσε συνειδητά για να δει ένα θέαμα σε ανθρώπινες συνθήκες και όχι κρεμασμενος στα καγκελα,ανεβασμένος στις τουαλέτες κλπ κλπ κλπ. Δεν μπορείς να στοιβάζεις 7.000+ κόσμο,να έχεις δεκα΄δες λιποθυμίες και η ομα΄δα διάσωσης να μην έχει πρόσβαση. Δεν μπορείς να έχεις 7.000+ κόσμο και άνθρωποι με κινητικά προβλήματα να μπαίνουν στο συναυλιακό χώρο στις αγκαλιές αγνώστων που απλά είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ!Δεν μπορείς να στοιβάζεις 7.000+ κόσμο και να θέλω 45 λεπτά για να πάρω ένα νεράκι.Δεν μπορείς να μου παίρνεις το πλαστικό μπουκάλι στην είσοδο και μέσα στο μπαρ να μου δινεις πλαστικό μπουκάλι νερό,τενεκεδάκι και γυαλινο μπουκάλι μπύρας και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Και δεν μπορείς να λέγεσαι σοβαρός διοργανωτής όταν μετά την πληθυσμιακή απάτη που έχεις κάνει στο Ejekt,όταν μετά το κράξιμο που ρίχνεις σε άλλους διοργανωτές για τα event που κάνουν,όταν όταν όταν να κάνεις ένα live,σίγουρο sold out,που από τύχη δεν κατέληξε σε τραγωδία.

Κλείνοντας θα πω μόνο ότι παρά την μετριότητα του το ευχαριστήθηκα το live κι ας μην άκουσα τις επιτυχίες των Smiths,το ευχαριστήθηκα και θα πάω να τον ξαναδώ όταν δοθεί η ευκαιρία. Θα τον δω όμως κάπου που οι διοργανωτές θα με σεβαστούν σαν μουσικόφιλο ή ακόμα και σαν πελάτη (για να το θέσουμε ωμά).

Για την ιστορία ο Moz έντυσε αυτή την ζεστή καλοκαιρινή βραδιά με τις εξής μελωδίες:

How Soon Is Now?
You Have Killed Me
I’m Throwing My Arms Around Paris
You’re The One For Me Fatty
Black Cloud
Ouija Board Ouija Board
Maladjusted
Shoplifters Of The World Unite
Everyday Is Like Sunday
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me
I Will See You In Far-Off Places
Action Is My Middle Name
Meat Is Murder
Let Me Kiss You
To Give (The Reason I Live)
Speedway
Scandinavia
When Last I Spoke to Carol
I Know It’s Over

Still Ill