Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Mountains-Centralia (Thrill Jockey 2013)

Αν υπάρχουν κάποια στοιχεία που μπορούν να χαρακτηρίσουν τν Koen Holtcamp και τον Brendon Anderegg,αυτά σίγουρα είναι η υπομονή και η μεθοδικότητα τους.Κάθε τραγούδι τους είναι τόσο προσεκτικά μελετημένο,που είναι σχεδόν αδύνατο να μη σε κατακτήσει ολοκληρωτικά.Οι συνθέσεις τους είναι μακρόσυρτες και πειραματικές και πολύ συχνά ξεπερνούν τα στενά όρια του post-rock ήχου (στον οποίο οι ίδιοι τοποθετούν τη μουσική τους).Μια τέτοια συλλογή τραγουδιών περιλαμβάνει και το νέο τους άλμπουμ Centralia.

H τακτική των μεγάλων συνθέσεων ακολουθείται κι εδώ δίχως παρεκκλίσεις,μόνο που αυτή τη φορά οι συνθέσεις ξεπερνούν τα γνωστά χρονικά όρια.Ήδη από το ξεκίνημα με το,διάρκειας 11 λεπτών,"Sand" το ντουέτο δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του.Ένα τραγούδι που οδηγείτε αργά αργά από μια ηλεκτρονική ελεγεία σε ένα κιθαριστικό αριστούργημα.Το "Identical Ship" εντυπωσιάζει με την ηρεμία που αποπνέει.Γεμάτο ακουστικό ήχος και καθηλωτική μελωδία σε ένα συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα που μαγνητίζει.Το "Circular C" εντυπωσιάζει με τον μοναδικό συνδυασμό ακουστικής μελωδίας και στοχευμένων synth περασμάτων που δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους,ενώ η αίσθηση αυτή του εσωτερισμού και του ακουστικού λυρισμού σε ακολουθεί και στα "Tilt" και "Liana",με τις ελαφρώς παραμορφωμένες κιθάρες να ακούγονται πιο σκοτεινές χάρη στις αέρινες synth μελωδίες.Κι εκεί που νομίζεις ότι οι Mountains σε έχουν διακτινίσει σε ένα παράλληλο σύμπαν έρχεται το magnum opus που ακούει στο όνομα "Propeller",και τα 20 λεπτά διάρκειας του,για να σου αποδείξουν πως οι δύο καλλιτέχνες έχουν τον απόλυτο έλεγχο αυτού του ταξιδιού.Η,σχεδόν οργασμική,ενορχήστρωση αυτού του τραγουδιού σε πηγαίνει από την απόλυτη απόλαυση στη βαθύτερη μελαγχολία με ένα τρόπο μοναδικό,ένα τρόπο που το καθιστά ένα πραγματικό διαμάντι,πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Το Centralia είναι ένα άλμπουμ που επιχειρεί έναν εξαιρετικά πρωτότυπο πειραματισμό.Μελετά πως φαινομενικά ξένοι ήχοι μπορούν να συνδυαστούν δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που θα κατακτά τον ακροατή.Μελετά πως μια μελωδία μπορεί,όταν χτιστεί σταδιακά,να γεμίζει μέχρι και το τελευταίο κύτταρο αυτού που θα την ακούσει.Μελετά πως ο ήχος μπορεί να παίξει με τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μας.Και όταν ακούς την κιθαριστική απλότητα που παραπέμπει στον τεράστιο Robbie Basho να συνδυάζεται τόσο άψογα με τους ηλεκτρονικούς ήχους,δεν μπορείς πάρα μονάχα να αποθεώσεις αυτό το σπουδαίο τελικό αποτέλεσμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου