Θα περίμενε κανείς να ακούσει από αυτούς κάτι πιο τραχύ,μιας και τα μέλη τους κινούνται περισσότερο σε punk μονοπάτια (Iceage και Sexbomb είναι από τους πρωτοπόρους της συγκεκριμένης σκηνής),εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια ευχάριστη έκπληξη. Lo-fi ήχοι,σαφέστατες synth αναφορές και λίγα απαλά punk περάσματα δημιουργούν ένα συνολικό αποτέλεσμα που κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Τραγούδια με δομές πολύ απλές,αλλά συνθέσεις με ουσία και ντυμένες με την υπέροχη φωνή του Elias Rønnenfelt που βγάζει μια τρομακτική εσωτερικότητα και μελαγχολία και τολμώ να πω πως σε πολλά σημεία μου έφερε στο μυαλό τον Robert Smith.Το DIY του πράγματος στερεί σημαντικό μέρος της ποιότητας σε αυτή τη δουλειά,αλλά όταν ακούς τραγούδια όπως τα "Τhe World Fell" (που στέκεται εκεί ακριβώς που οι Joy Division έκναν το πέρασμα στους New Order),το ρομαντικό "Ηair Like Feather" και τα απίστευτα μελαγχολικά "Βegin to Remember" και "Ιn Your Arms",νομίζω ότι μπορείς να κάνεις μια κάποια έκπτωση στο θέμα της ποιοτικής παραγωγής.
Το σίγουρο είναι ότι το No One Dances Quite Like My Brothers δημιουργεί έναν παράξενο δεσμό με αυτόν που το ακούει,κι ενώ εκ προοιμίου ξέρουμε ότι δεν θα γίνει με τίποτα το άλμπουμ της χρονιάς,προτιμούμε να χαθούμε στην απλότητα και την ειλικρίνεια του.Αυτό το συνδυασμό τον πετυχαίνουν ελάχιστες κυκλοφορίες και γι αυτό οι Vår είναι άξιοι θαυμασμού που το κατάφεραν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου