Το μυστικό της επιτυχίας τους απλούστατο. Πολύ distortion,πολλές κραυγές και ένας ήχος απλός,ακατέργαστος και σε ορισμένες περιπτώσεις ωμότατος. Βλέποντας φυσικά την γλυκύτατη φυσιογνωμία της μπασίστριας/τραγουδίστριας Andrea Lukic δεν μπορείς να πιστέψεις πως ένας τέτοιος ήχος μπορεί να παραχθεί από αυτή την τριάδα,όμως η ίδια καταφέρνει να δώσει το στίγμα της μέσα από τα τραγούδια της και παράλληλα καταφέρνει να μην μας παρουσιάσει κάτι κομψευάμενο και τετραγωνισμένο αλλά ένα διαμάντι ωμής δημιουργικότητας.
Βέβαια σε όλο αυτό το αποτέλεσμα η Lukic δεν είναι μόνη της.Έχει έναν Brody McKnight στην κιθάρα να δίνει πόνο σε κάθε του νότα κι έναν Daniel Pitout στα drums να παίζει ώρες ώρες πραγματικά δίχως άυριο.Όταν λοιπόν η τριάδα αυτή λειτουργεί με τόση ορμή δεν θα έπρεπε να μας παραξενεύει η παραγωγή τραγουδιών όπως τα "Burnt Masks" και "Dust" που σχεδόν αυτόματα παραπέμπουν τη σκέψη σου στον 'ηχο των Sonic Youth των τελών της δεκαετίας του '80,αλλά και η παραγωγή τραγουδιών/οροσήμων του punk ήχου του σήμερα,όπως είναι τα "100 Shades" και "Spit Gifting" (με το δεύτερο να μοιάζει ικανό να προκαλέσει οργασμικές εξάρσεις).Και τα υπόλοιπα τραγούδια δεν στερούνται ψυχής,απλά βρίσκονται ελάχιστα πιο κάτω σε σχέση με αυτά που αναφέρθηκαν.
Το Sundowning δεν είναι το τυπικό δεύτερο άλμπουμ που περιμένεις από μια φρέσκια μπάντα. Είναι ένα άλμπουμ,στο οποίο ο ήχος έρχεται και διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του. Είναι το καθαρτήριο τόσο των ακροατών όσο και των συντελεστών του και είναι ένα άλμπουμ που δημιουργήθηκε καθαρά για να σταθεί σαν ένα noise punk μανιφέστο. Είναι δυνατό,είναι ωμό είναι κυριολεκτικά ένας οδοστρωτήρας,που στο τέλος της ακρόασης θα σε αφήσει με το σαγόνι στο πάτωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου