Allah Las-Allah Las (Innovative Leisure 2012)

Το να κάτσεις να γράψεις για ένα άλμπουμ στηριζόμενος στον ενθουσιασμό που σου δημιουργεί στις 2-3 πρώτες ακροάσεις είναι κάτι σχετικά εύκολο.Το να συνεχίζει αυτό το άλμπουμ να σε ενθουσιάζει όμως κάθε φορά που το ακούς,προκαλώντας σε να γράψεις ουσιαστικά γι αυτό,είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.Κάτι τέτοιο μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με το ομώνυμο άλμπουμ των Allah Las.

Κάπου μέσα στο καλοκαίρι κάποια τυχαία ποσταρίσματα του φίλου Σπύρου,των τραγουδιών του single τους μου κίνησαν το ενδιαφέρον.Πρέπει να ομολογήσω ότι στην αρχή εξεπλάγην απίστευτα όταν διαπίστωσα πως η συγκεκριμένη μπάντα ήταν σχετικά βραχύβια,μιας και τους είχα για μπάντα των 60's-70's,αφού ο ήχος τους παραπέμπει ευθέως σε καλλιτέχνες και μπάντες όπως ο Bob Dylan,οι Animals,οι Zombies κ.α.

Το παλιομοδίτικο στυλ του ήχου τους,που κάθε άλλο παρά ενοχλητικό είναι για τον ακροατή,ενισχύθηκε  σίγουρα και από την παραγωγή του Nick Waterhouse,ο οποίος κυκλοφόρησε κι αυτός μέσα στη χρονιά ένα εξαιρετικό άλμπουμ με ευθείες παραπομπές στον 50's R&B ήχο.Τα τραγούδια των Allah Las δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις σαν στιγμές μουσικής ιδιοφυίας. Στην πραγματικότητα όμως είναι πραγματικά ιδιοφυή μιας και καταφέρνουν να δημιουργήσουν όλα εκείνα τα συναισθήματα και τις εικόνες που μπορεί να δημιουργήσει το μουσικό είδος το οποίο εκπροσωπούν.

Δέκα τραγούδια απαρτίζουν αυτή την κυκλοφορία και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πως υπάρχει κάποιο που να είναι εκκωφαντικά αδύναμο σε σχέση με τα υπόλοιπα. Βέβαια αμέσως αγάπησα,και συνεχίζω να αγαπώ,τραγούδια όπως το εξαιρετικά μελαγχολικό Vis-A-Vis,που σε γυρνάει για λίγο πίσω στο καλοκαίρι της αγάπης,το υπέροχο σε ρυθμό "Tell Me (What's On Your Mind)",το bossa-style "Ela Navega" και φυσικά το "Sandy" που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση,και το οποίο συνεχίζω να σιγοτραγουδώ με την κάθε ευκαιρία.

Το να ακούς μέσα στο 2012 μια μπάντα να τιμά με τόσο σεβασμό τον ήχο που πολλοί από εμάς αγαπάμε είναι ενθαρρυντικό.Το να παρατηρείς πως το όλο revival μουσικό κίνημα στο garage αλλά και στην ψυχεδέλεια δεν είναι μόνο πόζα,αλλά έχει να παρουσιάσει και ουσία είναι ευχάριστο.Το να αντιλαμβάνεσαι πως όσο υπάρχουν στον κόσμο μπάντες που με μια ηλεκτρική κιθάρα,ένα μπάσο,μια δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα κι ένα απλό drum kit,είναι ικανές να παράγουν ήχους τόσο μοναδικούς,είναι ανεκτίμητο.Γι αυτό και μόνο το να ακούσει κάποιος το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι κάτι που πραγματικά αξίζει τον κόπο.