Μέσα σε μία μόλις κυκλοφορία ο Mauro Remiddi κατάφερε να αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον ήχο του.Βέβαια είναι εντελώς διαφορετικό να δημιουργείς μουσική μέσα από λούπες και διάφορα ηλεκτρονικά μπιχλιμπίδια και άλλο πράγμα να αναπαράγει τη μουσική σου μια ομάδα ζωντανών μουσικών.Σαφέστατα το τελικό αποτέλεσμα του Permanent Signal δικαίωσε αυτή την αλλαγή.
Στην προηγούμενη δισκογραφική δουλειά του "Stange Weekend" ο Remiddi δημιούργησε ένα πολύ όμορφο μουσικό κράμα που περνούσε μέσα από την dubstep,την synth και την ambient μουσική και το οποίο σε ορισμένα σημεία του ηχούσε απλά ονειρικό.Σε αυτή την κυκλοφορία οι μουσικές φόρμες δεν αλλάζουν,το κλειστοφοβικό και μελαγχολικό αίσθημα όμως που αποπνέει η μουσική του ενισχύεται,κάνοντας το όλο άλμπουμ ενδιαφέρον μεν,ελαφρώς δυσπρόσιτο για το ακροατή δε.
Το όλο άλμπουμ διαρκεί 40 μόλις λεπτά,40 λεπτά όμως που είναι ικανά να μας δώσουν μια σαφή εικόνα για τοτ αλέντο και τον μουσικό τρόπο σκέψης αυτού του καλλιτέχνη. Τα τραγούδια γράφτηκαν όλα κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση της πρώτης του δισκογραφικής δουλειάς και φαντάζουν σαν ένας εσωτερικός διάλογος του καλλιτέχνη.Το τραγούδι που σίγουρα ξεχωρίζει είναι το "minor Pleasure",ένα τραγούδι με σαφείς αναφορές και επιρροές από τον David Bowie,ενώ ο Remiddi μας δείχνει δείγματα του ερμηνευτικού του ταλέντου σε τραγούδια όπως το "Cluster" και το "Night Birds".
Είναι βέβαιαο πως το Permanent Signal είναι ένα σκαλί πιο πάνω από το ντεμπούτο του Porcelain Raft.Το backround υπήρχε και οι μουσικές καταβολές του δημιουργού του αποτελούν εγγύηση για ένα καλό αποτέλεσμα.Παρόλα αυτά μένει να δούμε αν αυτή η στροφή του Remiddi από την καθαρά "μηχανοποιημένη" μουσική στην "πραγματική" μουσική δημιουργία θα φανερώσει και κάποιες αδυναμίες του. το πρώτο δείγμα πάντως είναι πέρα για πέρα θετικό.
