Iron Maiden-Final Frontier (EMI 2010)

"Οι θρύλοι δεν μπορούν να σβήσουν ούτε να πεθάνουν έτσι απλά"

Αυτή και μόνο η φράση θα ήταν ικανή να ορίσει με απόλυτη ακρίβεια το συναίσθηαμ που σου βγάζει η ακρόαση αυτού του δίσκου! Στο 15ο επίσημο άλμπουμ τους οι Maiden κατάφεραν και πάλι αν δημιουργήσουν ένα δίσκο που θα καθηλώσει τη μουσική κοινότητα και ένα δίσκο που δύσκολα μπορεί να κριθεί με μία και μόνο ακρόαση!

Οι Iron Maiden δείχνουν μέρα με τη μέρα,χρόνο με το χρόνο πως είναι μία μπάντα που δεν επαναπάυεται στις δάφνες της δόξας της,αλλά παραμένει ένας ζωντανός οργανισμός που διαρκώς εξελίσσεται και γιγαντώνεται,λες και προσπαθούν να αποδείξουν σε όλους πως υπάρχει κάτι πιο ψηλά από την κορυφή η οποία και δικαιωματικά τους ανήκει! Ορμώμενοι από το διαρκές όραμα του Steve Harris,την απίστευτη (και σε αυτόν το δίσκο) φωνή του Bruce Dickinson και την συνθετική δυνότητα του Adrian Smith (σε κύριο συνθετικό ρόλο) μας προσφέρουν μια κυκλοφορία όχι γιατί θέλουν να αποδείξουν κάτι,όχι γιατί θέλουν να ξανακερδίσουν τους οπαδούς τους (τους οποίους δεν πιστεύω προσωπικά ότι έχασαν και ποτέ),αλλά γιατί πολύ απλά θέλουν και μπορούν να μοιραστούν την μουσική τους έμπνευση μαζί μας!

Ο δίσκος ξεκινά με ένα τραγούδι αποτελούμενο από δύο μέρη το Sattelite15/The Final Frontier. Και αν το πρώτο μισό του τραγουδιού δε θυμίζει με τίποτα την μπάντα έρχεται το άλλο μισό για να μας επαναφέρει στην τάξη με γνώριμα πλέον Maiden-ικα riffs και τα υπόλοιπα είναι ιστορία! Ακολουθεί το τραγούδι "El Dorado" το οποίο πραγματικά σε απογειώνει. Ο Bruce Dickinson είναι σε ερμηνευτικό οργασμό και είναι στιγμές που νιώθεις πως τον ακούς να τραγουδά στην πρώιμη νιότη του. Αυτό ακριβώς είναι και το τραγούδι που θέτει τις βάσεις για την ποιότητα του υπόλοιπου δίσκου! Ο δίσκος συνεχίζεται με το "Μother of Mercy" το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί σαν η πιο progressive σύνθεση που γράφτηκε ποτέ από την μπάντα. Διαρκείς εναλλαγές ρυθμών και ελάχιστα σημεία που να μοιάζουν έστω και στο ελάχιστο μεταξύ τους! Το "Coming Home" που έπεται είναι η μπαλάντα αυτής της κυκλοφορίας. Στιβαρό,μελωδικό και σε προετοιμάζει κατάλληλα για το πιο up-tempo "The Alchemist" που ακολουθεί. Χωρίς να είναι κακό συνθετικά,κακά τα ψέματα, δεν είναι το τραγούδι που θα ενθουσιάσει καθώς οι Maiden έχουν γράψει απείρως καλύτερα κομμάτια,αλλά είναι σίγουρο πως συναυλιακά θα ξεσηκώσει το κοινό!

Από εδώ και πέρα οι Maiden μοιάζουν συνθετικά απελευθερωμένοι και δοκιμάζουν να πειραματιστούν με τις ακουστικές αντοχές του κοινού τους καθώς προσφέρουν μια σειρά από τραγούδια με διάρκεια 8-11 λεπτών. Το ομόνυμο του δίσκου τραγούδι αποτελεί μάλιστα το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι που έχουν γράψει στην ιστορία τους! Το "Ιsle of Avalon" μοιάζει σαν ένας διάλογος μεταξύ των κιθαριστών,διάλογος που επαναλαμβάνεται και στο "Τhe Man who would be King" το οποίο βρύθει από εξαιρετικά solo και στακάτους κιθαριστικούς ρυθμούς! Το "Talisman",που προηγείτε, θα μπορούσε κάλλιστα να παραλληλιστεί με το "Βook of Thel" από το Chemical Wedding του Bruce Dickinson ενώ το κλείσιμο του δίσκου με το " When the Wild Wind Blows" προσφέρεται για ατελείωτα sing alongs στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας!

Οι Iron Maiden του 2010 σίγουρα δεν είναι εκείνη η παρέα αλητήριων που εμφανίστηκε 30 χρόναι πριν για να ταράξει τα νερά της μουσικής βιομηχανίας. Οι Iron Maiden του σήμερα είναι πιο ώριμοι παρά ποτέ,προβληματίζονται και προβληματίζουν τον ακροατή μέσα από την μουσική και τον στίχο τους ,φέρνουν καινοτόμες μουσικές ιδέες και συνεχίζουν να είναι πρωτοπόροι! Όσο για το "Final Frontier",πιθανώς να μην είναι η καλύτερη τους κυκλοφορία μετά το reunion,σίγουρα όμως βάζει με άνεση κάτω διάφορες παπαριές που κυκλοφορούν μερικοί από τους σύγχρονους "πατέρες" του Heavy Metal ήχου. Οριμένοι παλιοί οπαδοί τους μπορεί επίσης να χαλαστούν με την στροφή που κάνουν σε πιο progressive ήχους και μελωδίες,αλλά αυτό που μετράει όταν είσαι ένα συγρότημα του επιπέδου των Maiden δεν είναι το να μένεις προσκολλημένος στο παρελθόν,αλλα το να ακολουθείς την εποχή σου και να συνεχίζεις να ηγείσαι ενός ολόκληρου μουσικού ιδιώματος!

UP THE HAMMERS!

Polka Party-Korean Cinema EP (Hockey Records 2010)

Οι Polka Party είναι ένα ανερχόμενο Indie/Post-Punk συγκρότημα από το Medway της Αγγλίας. Δημιουργήθηκαν τον Αύγουστο του 2007 από τους Tom O'Leary (guitar/vocals), Ash Tapson (bass/vocals) & Stu Lusted (dums).

Μετά από μία σειρά κυκλοφοριών singles με τίτλους όπως "Serbian Tennis" & "Japanese Haircut" έρχονται και πάλισ το προσκήνιο με την πρώτη τους κυκλοφορία σε επίσημο label η οποία τιτλοφορείται "Korean Cinema" συνεχίζοντας το μοτίβο τοπονύμιο/ουσιαστικό!

Μολονότι το Κορεατικό Σινεμά μας έχει δώσει ταινίες που περιέχουν μπόλικο τρόμο και αίμα οι Polka Party ουδεμία σχέση έχουν με αυτό το σκηνικό. Ευτυχώς δεν έχουν και καμία απολύτως σχέση με το εύπεπτο mainstream Hollywood Pop που μας πλασσάρουν διάφορα νέα συγκροτήματα με σκοπό την εύκολη επιτυχία!

Με κιθάρες που τσακίζουν και με φωνητικά που ταλαντεύονται ανάμεσα στον φρέσκο ήχο των 00's και την μαγεία των 80's δημιουργούν ένα δικό τους προσωπικό ήχο που κινείται στην λεπτή γραμμή ανάμεσα στο punk ,το indie, και το new wave. Η μουσική αυτή φόρμουλα είναι ευδιάκριτη και σταθερή στα 3 πρώτα από τα 4 συνολικά τραγούδια που απαρτίζουν το εν λόγω EP. Στο τελευταίο κομμάτι της κυκλοφορίας τους αυτής με τον τίτλο "We don't talk about it" ξεφεύγουν από την νόρμα τους και με την χρήση synthesizers και ηλεκτρονικών ήχων αγγίζουν τα όρια του post-punk,τουλάχιστον όσον αφορά το ηχητικό αποτέλεσμα,δημιουργώντας το τέλειο κλείσιμο για μια ούτως ή άλλως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Αναζητήστε τους και είναι βέβαιο πως θα δικαιωθείτε!

Cyanna-The End is Near (Sony 2010)

Τρίτη κυκλοφορία για τους Cyanna (δεύτερη σε μεγάλη εταιρεία) και σίγουρα όχι φαρμακερή. Από την πρώτη κιόλας νότα του "The End is Near" είναι φανερή η στόχευση της μπάντας να αποτυπώσει σε ένα δίσκο την ενέργεια που βγάζει στις live εμφανίσεις της. Αυτό είναι κάτι που το καταφέρνει με το παραπάνω. Και πάλι όμως κάτι μοιάζει να λείπει!

Το εν λόγω άλμπουμ σίγουρα ξεφεύγει από τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς του "Just a Crash" και κινείται σε σαφώς πιο rock φόρμες με παραμορφωμένες garage κιθάρες και τρομακτική ενέργεια(δώστε βάση σε τραγούδια όπως το Pregnant και την υπέροχη διασκευή του I wanna be your dog των Stooges και θα καταλάβετε). Ακόμα κι έτσι όμως νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά!

Οι συνθέσεις είναι προσεγμένες ενώ η φωνή του Nick Sid αποτελεί σίγουρη εγγύηση για το αποτέλεσμα. Η μπάντα δείχνει ότι δούλεψε αρκετά πάνω στην συγκεκριμένη κυκλοφορία,η παραγωγή του είναι υψηλού επιπέδου και αν μη τι άλλο οι Cyanna ακούγονται πιο δεμένοι από ποτέ.

Παρά τα τόσα θετικά όμως διαισθάνομαι πως αυτό που λείπει είναι η αίσθηση του καινοτόμου. Στην τρίτη τους πλέον κυκλοφορία οι Cyanna δείχνουν να μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν τους και να μην κάνουν έστω κάποιο εξελικτικό βήμα. Παραμένουν προσηλωμένοι στην νεανική τους ορμή που υπήρχε διάχυτη στις δύο πρώτες τους κυκλοφορίες και αυτό μοιάζει να τους οδηγεί σε τέλμα. Σίγουρα πρόκειται για μια πολύ δυνατή κυκλοφορία,αλλά είναι εξίσου σίγουρο πως οι Cyanna ήρθε η ώρα να ωριμάσουν περισσότερο μουσικά χωρίς απαραίτητα να αφήσουν πίσω τους τον ήχο που τους έχει χαρακτηρίσει ως τώρα.